Θεέ του Γαλατά...

Πόσοι σκεπτόμενοι άνθρωποι να υπάρχουν άραγε σ’ αυτό τον τόπο που λέγεται Γαλατάς;

Κοιτώ στα τοπικά sites, στα blogs, στις δυό τρεις εφημεριδούλες που ασχολούνται με τον τόπο: Τα ίδια και τα ίδια ονόματα παντού. Πρόεδροι, αντιπρόεδροι, διοικητές και στελέχη, θαρρείς περασμένα με καρμπόν στην ιστορία του άτυχου Γαλατά.

Τα βράδια μια βόλτα στα καφενεία της παραλίας: Παντού τηλεοράσεις και γιγαντοοθόνες, παντού αποβλακωμένα πρόσωπα να παρακολουθούν την κάθε απίθανη ομάδα που αποφάσισαν να τους ρίξουν στη μούρη τα δορυφορικά κανάλια.

Και ξαφνικά, σαν λάμψη στο σκοτάδι, τα ονόματα των επιτυχόντων στις Ανώτερες Σχολές. Τα δικά μας τα παιδιά, που κατόρθωσαν να σηκώσουν το κεφάλι απ΄τα σκουπίδια, για να δουν πως υπάρχει και ένας άλλος κόσμος, αληθινός αυτή τη φορά, χωρίς ποδόσφαιρα, μηχανάκια και αποχαύνωση.

Θεέ του Γαλατά,

Απάλλαξε τον τόπο σου απ΄όλους αυτούς τους επώνυμους τσιφλικάδες που επαναλαμβάνουν ξανά και ξανά το εσωτερικό τους τίποτα.

Δοκίμασε νέα παιδιά που μπορούν και θέλουν να προσφέρουν.

Στο κάτω-κάτω τι φοβάσαι; Μη γίνουν τα πράγματα χειρότερα;