Όταν στο Γαλατά υπήρχε ακόμα ανοιχτό το γήπεδο -ελεύθερο για το κοινό- όλοι οι πιτσιρικάδες απ' το πρωί μέχρι το βράδυ έπαιζαν μπάλα. Αργότερα, τα ταλέντα που ξεχώριζαν πήγαιναν στον Τροιζηνιακό, τη μοναδική και αγαπημένη ομάδα του Γαλατά, που στους φιλικούς μόνο αγώνες συγκέντρωνε πάνω από χίλιους φιλάθλους!
Θυμάμαι κάθε Κυριακή μετά τον αγώνα, τις ατέλειωτες συζητήσεις και κριτικές των φιλάθλων με τους ποδοσφαιριστές, το πάθος πριν και μετά τον αγώνα. Ο Τροιζηνιακός ήταν προσωπική υπόθεση καθενός ξεχωριστά. Ήταν ο ίδιος ο Γαλατάς με στολή που αγωνιζόταν να φανεί, να αποκτήσει υπόσταση, να ξεχωρίσει μέσα στην Αργολίδα. Ειδικά αν κέρδιζε τον αντίστοιχα αξιόλογο, τον "μισητό εχθρό" του, το αντίπαλο δέος, την ομάδα του Πόρου!
Τα ίδια πάνω κάτω συνέβαιναν και στην απέναντι όχθη του καναλιού. Το ίδιο πάθος, η ίδια βαβούρα, ο ίδιος ενθουσιασμός και όποτε κέρδιζαν τον Τροιζηνιακό, η θαλάσσια απόσταση του νησιού μεγάλωνε και το γλέντι κρατούσε μέρες!
Τα χρόνια πέρασαν, τα πιτσιρίκια γκριζάρισαν, πάχυναν, σοβάρεψαν και μεταλλάχτηκαν σε συμπαθείς πλαδαρούς παλαίμαχους. Που και που, σε κάποια γιορτή, ξανασμίγουν στο γήπεδο για μια ολιγόλεπτη συμμετοχή -όσο αντέχουν τα πόδια και η καρδιά- κάνοντας τα παιδιά τους να γελούν καλοκάγαθα με τις τούμπες και τα ακροβατικά τους και εμάς τους συνομήλικους να μελαγχολούμε και να συνειδητοποιούμε πως τα φάγαμε τα ψωμιά μας...
Τι γίνεται όμως με αυτούς που δεν έπαιξαν ποτέ τους μπάλα, ούτε σαν πιτσιρίκια (γιατί δεν τους άφηνε η μαμά τους μην ιδρώσουν) ούτε σαν έφηβοι, ούτε σαν παλαίμαχοι, αλλά τόφερε ο διάολος να τους μείνει απωθημένο; Δύσκολα γιατρεύονται αυτά τα πράγματα. Όταν μάλιστα είναι φιλόδοξοι, ματαιόδοξοι και πάνω απ' όλα διαθέτουν και μέσο και χρήμα; Απλά, αγοράζουν μια ποδοσφαιρική ομάδα, αποκτούν τον τίτλο του παράγοντα και μπορούν πλέον να παίζουν ποδόσφαιρο απ’ την καρέκλα τους. Όπως έπαιζαν μικροί στρατιωτάκια, αλλά με αληθινούς στρατιώτες αυτή τη φορά!
Έτσι προέκυψε η 'Ένωση Πόρου-Γαλατά. Φαινομενικά όλα έδειχναν πως πήγαινε μια χαρά. Νίκες, ενωμένοι φίλαθλοι, ενθουσιασμός κλπ. Κατά βάθος τίποτα δεν πήγαινε καλά. Τα θεμέλια της ομάδας ήταν στην άμμο. Όσο θέριευε και δυνάμωνε, τόσο πιό επικίνδυνα γινόντουσαν. Στο τέλος κατέρρευσε....
Τις αιτίες τις ξέρουν άλλοι. Δεν θα τους κάνω κριτική χωρίς να ξέρω λεπτομέρειες. Δεν είναι δίκαιο να υποτιμήσω ένα σωρό αξιόλογους ανθρώπους που πίστεψαν στην ιδέα της Ένωσης, που την αγάπησαν, που πάλεψαν με τα θηρία αφιλοκερδώς. Εγώ θα πω μόνο τρία πράγματα που δεν μου άρεσαν από την πρώτη στιγμή και που τα έλεγα σ' όλους τους τόνους στο περιβάλλον μου:
1)Το ότι όλοι γνωρίζαμε τις παρανομίες, ή παρατυπίες αν θέλετε, για να στηθεί το γήπεδο, αλλά κάναμε τα στραβά μάτια. Το ίδιο το γήπεδο που έκλεισε για όλα τα υπόλοιπα παιδιά του Γαλατά, εκτός από τα εγγεγραμμένα μέλη(!). Τι πάει να πει αυτό; Απαγορεύεται να μπουν όταν θέλουν με τους φίλους που θέλουν και να παίξουν όσο θέλουν. Δεν είναι ελεύθερα. Πρέπει να είναι ένστολα, να ανήκουν σε ποδοσφαιρική αγέλη και να εκτελούν κατά γράμμα τις οδηγίες του γυμναστή και του προπονητή, σε συγκεκριμένες ημέρες και ώρες!
2) Οι επαγγελματίες ποδοσφαιριστές, ουσιαστικά ανέμελοι και αδιάφοροι μισθοφόροι, που όλη την ημέρα ξεκούραζαν τα ακριβοπληρωμένα ποδάρια τους στις καρέκλες των ξενοδοχείων, το απόγευμα έκαναν μια προπόνηση με ύφος χιλίων Ροναλντίνιο και το βράδυ κουτούπωναν τις απανταχού θαυμάστριες τους.
3) Οι ατέλειωτοι έρανοι για την ομάδα. Άντε να πληρώνεις για τους παίχτες και τον προπονητή. Για τη μεταφορά και το φαί τους στους αγώνες. Αλλά και για λαδώματα διαιτητών; Ένοχος με το ζόρι;
Αντίο Ένωση! Σε ευχαριστούμε που μας ένωσες με τους γείτονες μας τους Ποριώτες, έστω και για λίγο. Που μας έκανες να αισθανθούμε σαν ανερχόμενη ποδοσφαιρική δύναμη της επαρχίας! Που σε διαβάσαμε επι τέλους στις αθλητικές εφημερίδες! Που μας έκανες και ονειρευτήκαμε....
Θυμάμαι κάθε Κυριακή μετά τον αγώνα, τις ατέλειωτες συζητήσεις και κριτικές των φιλάθλων με τους ποδοσφαιριστές, το πάθος πριν και μετά τον αγώνα. Ο Τροιζηνιακός ήταν προσωπική υπόθεση καθενός ξεχωριστά. Ήταν ο ίδιος ο Γαλατάς με στολή που αγωνιζόταν να φανεί, να αποκτήσει υπόσταση, να ξεχωρίσει μέσα στην Αργολίδα. Ειδικά αν κέρδιζε τον αντίστοιχα αξιόλογο, τον "μισητό εχθρό" του, το αντίπαλο δέος, την ομάδα του Πόρου!
Τα ίδια πάνω κάτω συνέβαιναν και στην απέναντι όχθη του καναλιού. Το ίδιο πάθος, η ίδια βαβούρα, ο ίδιος ενθουσιασμός και όποτε κέρδιζαν τον Τροιζηνιακό, η θαλάσσια απόσταση του νησιού μεγάλωνε και το γλέντι κρατούσε μέρες!
Τα χρόνια πέρασαν, τα πιτσιρίκια γκριζάρισαν, πάχυναν, σοβάρεψαν και μεταλλάχτηκαν σε συμπαθείς πλαδαρούς παλαίμαχους. Που και που, σε κάποια γιορτή, ξανασμίγουν στο γήπεδο για μια ολιγόλεπτη συμμετοχή -όσο αντέχουν τα πόδια και η καρδιά- κάνοντας τα παιδιά τους να γελούν καλοκάγαθα με τις τούμπες και τα ακροβατικά τους και εμάς τους συνομήλικους να μελαγχολούμε και να συνειδητοποιούμε πως τα φάγαμε τα ψωμιά μας...
Τι γίνεται όμως με αυτούς που δεν έπαιξαν ποτέ τους μπάλα, ούτε σαν πιτσιρίκια (γιατί δεν τους άφηνε η μαμά τους μην ιδρώσουν) ούτε σαν έφηβοι, ούτε σαν παλαίμαχοι, αλλά τόφερε ο διάολος να τους μείνει απωθημένο; Δύσκολα γιατρεύονται αυτά τα πράγματα. Όταν μάλιστα είναι φιλόδοξοι, ματαιόδοξοι και πάνω απ' όλα διαθέτουν και μέσο και χρήμα; Απλά, αγοράζουν μια ποδοσφαιρική ομάδα, αποκτούν τον τίτλο του παράγοντα και μπορούν πλέον να παίζουν ποδόσφαιρο απ’ την καρέκλα τους. Όπως έπαιζαν μικροί στρατιωτάκια, αλλά με αληθινούς στρατιώτες αυτή τη φορά!
Έτσι προέκυψε η 'Ένωση Πόρου-Γαλατά. Φαινομενικά όλα έδειχναν πως πήγαινε μια χαρά. Νίκες, ενωμένοι φίλαθλοι, ενθουσιασμός κλπ. Κατά βάθος τίποτα δεν πήγαινε καλά. Τα θεμέλια της ομάδας ήταν στην άμμο. Όσο θέριευε και δυνάμωνε, τόσο πιό επικίνδυνα γινόντουσαν. Στο τέλος κατέρρευσε....
Τις αιτίες τις ξέρουν άλλοι. Δεν θα τους κάνω κριτική χωρίς να ξέρω λεπτομέρειες. Δεν είναι δίκαιο να υποτιμήσω ένα σωρό αξιόλογους ανθρώπους που πίστεψαν στην ιδέα της Ένωσης, που την αγάπησαν, που πάλεψαν με τα θηρία αφιλοκερδώς. Εγώ θα πω μόνο τρία πράγματα που δεν μου άρεσαν από την πρώτη στιγμή και που τα έλεγα σ' όλους τους τόνους στο περιβάλλον μου:
1)Το ότι όλοι γνωρίζαμε τις παρανομίες, ή παρατυπίες αν θέλετε, για να στηθεί το γήπεδο, αλλά κάναμε τα στραβά μάτια. Το ίδιο το γήπεδο που έκλεισε για όλα τα υπόλοιπα παιδιά του Γαλατά, εκτός από τα εγγεγραμμένα μέλη(!). Τι πάει να πει αυτό; Απαγορεύεται να μπουν όταν θέλουν με τους φίλους που θέλουν και να παίξουν όσο θέλουν. Δεν είναι ελεύθερα. Πρέπει να είναι ένστολα, να ανήκουν σε ποδοσφαιρική αγέλη και να εκτελούν κατά γράμμα τις οδηγίες του γυμναστή και του προπονητή, σε συγκεκριμένες ημέρες και ώρες!
2) Οι επαγγελματίες ποδοσφαιριστές, ουσιαστικά ανέμελοι και αδιάφοροι μισθοφόροι, που όλη την ημέρα ξεκούραζαν τα ακριβοπληρωμένα ποδάρια τους στις καρέκλες των ξενοδοχείων, το απόγευμα έκαναν μια προπόνηση με ύφος χιλίων Ροναλντίνιο και το βράδυ κουτούπωναν τις απανταχού θαυμάστριες τους.
3) Οι ατέλειωτοι έρανοι για την ομάδα. Άντε να πληρώνεις για τους παίχτες και τον προπονητή. Για τη μεταφορά και το φαί τους στους αγώνες. Αλλά και για λαδώματα διαιτητών; Ένοχος με το ζόρι;
Αντίο Ένωση! Σε ευχαριστούμε που μας ένωσες με τους γείτονες μας τους Ποριώτες, έστω και για λίγο. Που μας έκανες να αισθανθούμε σαν ανερχόμενη ποδοσφαιρική δύναμη της επαρχίας! Που σε διαβάσαμε επι τέλους στις αθλητικές εφημερίδες! Που μας έκανες και ονειρευτήκαμε....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου