Δεν είναι η πρώτη φορά που το λέω και φυσικά δεν είμαι ο πρώτος:
Οι νέοι άνθρωποι χρειάζονται ισχυρά κίνητρα για να μπορέσουν
να επιβιώσουν δημιουργικά στην επαρχία...
H κοινωνία θαρρείς και έχει μουλαρώσει, οι αυθεντικοί ήρωες μας τελείωσαν και τα σημερινά ινδάλματα είναι φτηνά πλαστικοποιημένα αντίγραφα, με αυριανή ημερομηνία λήξης!
Και σαν να μην τους έφταναν όλα αυτά, έχουν και την τηλεόραση από πάνω ν’ αδειάζει σαν αστείρευτος υπόνομος τη σκατένια της υποκουλτούρα κατ΄ ευθείαν μέσα στα αιχμαλωτισμένα απ΄ την αδράνεια κρανία τους.
Τι να σου κάνει λοιπόν ένα νέο παιδί που το αίμα του βράζει για δράση, όταν δεν βρίσκει ένα κίνητρο, ένα σκοπό που να αξίζει να του αφοσιωθεί και να του διαθέσει τη δημιουργική του ενέργεια; Μακριά από κάθε πολιτιστική δραστηριότητα, χωρίς την παραμικρή ηθική υποστήριξη απ΄ το συγγενικό του περιβάλλον σε μεγάλο ποσοστό, μέσα σ’ ένα κόσμο άγριο, που στερείται αξίες, χωρίς αξιοκρατία, παρόν, μέλλον και ιδανικά;
Τα ΜΜΕ τον βομβαρδίζουν απ΄ το πρωί ως το βράδυ με όλα τα αρνητικά αυτού του μαλακισμένου κόσμου: Τη μια ο γελαστός πλανητάρχης να ξεφτιλίζει την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, να αποφασίζει και να διατάζει ποιοί θα ζήσουν και ποιοί θα πεθάνουν την επόμενη στιγμή. Να ξεφυλλίζει τη Βίβλο με τα ματωμένα του χέρια! Την άλλη τους δικούς μας πολιτικούς, που κάποτε αγωνιζόμαστε μαζί για ν΄ ανεβούν στην εξουσία, βουτηγμένους τώρα ως το λαιμό στα σκάνδαλα και τη διαφθορά. Αστυνομικούς να κάνουν τους νταβατζήδες και τους χασισέμπορους και αυθεντικούς νταβατζήδες να παριστάνουν τους υμνητές, τους υπερασπιστές των κοινωνικών μας αξιών.
Και όλα αυτά, μέσα σε ένα κλίμα άγχους, απαισιοδοξίας και ανασφάλειας, ότι χειρότερο για ν’ ανατραφεί ένα παιδί.
Τ’ αποτελέσματα τα βλέπουμε και τα ζούμε καθημερινά: Ναρκωτικά, συλλήψεις, εισαγγελείς, δικαστήρια, φυλακές και ρεζιλίκια. Έχουμε όμως και χειρότερα: ατυχήματα με μηχανάκια, αγωνία των συγγενών που φτάνει στα όρια της τρέλας, γιατροί, νοσοκομεία, ελικόπτερα, θάνατοι!
Όλες αυτές οι λέξεις ακούγονται φριχτές, δε θα θέλαμε ακόμα και να τις ξέρουμε, σε πόσους όμως από σας που διαβάζετε αυτές τις γραμμές, δεν σας θυμίζουν κάτι, που και να το θέλατε, δεν μπορείτε να το ξεχάσετε;
Ας βοηθήσουμε επιτέλους κι εμείς, ο καθένας με τον τρόπο του αυτά τα παιδιά. Πρώτα πρώτα, δικαιολογώντας την απελπισία τους και όχι καταδικάζοντας τα. Το μέλλον του Γαλατά όπως και κάθε τόπου, είναι η νεολαία του.
Για ελάτε όμως στη θέση τους: Πως μπορούμε να έχουμε απαιτήσεις, όταν αρνούμαστε να τους προσφέρουμε τουλάχιστον αυτά που δικαιούνται;
Ακόμα και η διασκέδαση τους είναι ένας μονόδρομος. Μπαράκια, ντίσκο και βόλτες στα σκοτεινά, μη τυχόν και τους πάρει κανένα μάτι. Το δικό μας μάτι.
Που είναι ένα θέατρο; Οι πρόγονοι μας το ανακάλυψαν πριν από 5.000 χρόνια. Εμείς οι προκομμένοι απόγονοι, πότε με το καλό θα το ανακαλύψουμε;
Που είναι ένας σύγχρονος πολιτιστικός χώρος με πολλές δραστηριότητες για όλα τα γούστα όπως ο χορός, η ζωγραφική, η φωτογραφία, το τραγούδι, η μουσική;
Που είναι ενα σοβαρό αθλητικό κέντρο που να μπορούν να αθληθούν και σε κάτι άλλο εκτός απ΄το ποδόσφαιρο, να ηρεμήσουν και να συζητήσουν σαν άνθρωποι σε ένα πολιτισμένο περιβάλλον πίνοντας τον χυμό ή τον καφέ τους;
Που είναι οι πολιτιστικές εκδηλώσεις του Γαλατά; (Αν εξαιρέσουμε φυσικά τα ανυπόφορα χιλιοπαιγμένα τσάμικα και την Έφη Θώδη). Η Ελλάδα είναι γεμάτη επετείους και γιορτές, αλλά μόνο εδώ δεν κουνιέται φύλλο.
Ποιος από μας ασχολήθηκε σοβαρά με αυτά τα τόσο απαραίτητα, τα αναγκαία θέματα; Προσπαθούμε να εξασφαλίσουμε στα παιδιά μας το μέλλον και ξεχνάμε το παρόν! Σήμερα όμως μας έχουν ανάγκη και όχι αύριο, γιατί τότε θα έχουν ανοίξει τα δικά τους φτερά. Κίνητρα χρειάζονται μόνο και ηθική συμπαράσταση τα παιδιά.
Ας ξεκινήσουμε απ΄ τον πολιτισμό. Οι άρχοντες του τόπου έχουν ιερή υποχρέωση να ‘ναι μπροστάρηδες σ΄ αυτόν τον αγώνα και πίσω τους όλοι εμείς οι “υπεύθυνοι πολίτες”.
Οι βόθροι, οι αναπλάσεις και τα μπετά ας περιμένουν. Επιβιώσαμε και χωρίς αυτά και πολύ καλύτερα μάλιστα. Κι όμως, για σκεφθείτε, εκείνα μας ενδιαφέρουν περισσότερο στις προεκλογικές υποσχέσεις των υποψήφιων δημάρχων, παρά τα όποια πολιτιστικά τους προγράμματα. Είδατε πόσο φταίμε και εμείς; Η βολή μας μας ενδιαφέρει πάνω απ' όλα, να εξασφαλίσουμε το αραλίκι και τον χαβαλέ μας. Αρκετά κουραστήκαμε μια ζωή. Με τα παιδιά μας θα ασχολούμαστε τώρα; Λίγους παράδες δώσαμε για να τα μεγαλώσουμε, να τα κάνουμε ανθρώπους; Άστα. Θα τον βρούν το δρόμο τους, όπως τον βρήκαμε και εμείς!
Τι καλύτερο παράδειγμα από τους πυρόπληκτους γείτονες μας στην Πελοπόννησο, που πήγαν και ψήφισαν τους ίδιους που ψήφιζαν και πριν καταστραφούν από τις πυρκαγιές! Ουδόλως τους επηρέασαν οι θάνατοι των συνανθρώπων τους, η ανευθυνότητα η αδιαφορία και το θράσος των υπευθύνων πολιτικάντηδων. Αντί να τους χώσουν τις κάλπες στον κώλο, πήγαν και τους ξαναψήφισαν. Εάν λοιπόν είμαστε τόσο μαλάκες, δυστυχώς τέτοια παραδείγματα θα δώσουμε και στα παιδιά μας...
Και σαν να μην τους έφταναν όλα αυτά, έχουν και την τηλεόραση από πάνω ν’ αδειάζει σαν αστείρευτος υπόνομος τη σκατένια της υποκουλτούρα κατ΄ ευθείαν μέσα στα αιχμαλωτισμένα απ΄ την αδράνεια κρανία τους.
Τι να σου κάνει λοιπόν ένα νέο παιδί που το αίμα του βράζει για δράση, όταν δεν βρίσκει ένα κίνητρο, ένα σκοπό που να αξίζει να του αφοσιωθεί και να του διαθέσει τη δημιουργική του ενέργεια; Μακριά από κάθε πολιτιστική δραστηριότητα, χωρίς την παραμικρή ηθική υποστήριξη απ΄ το συγγενικό του περιβάλλον σε μεγάλο ποσοστό, μέσα σ’ ένα κόσμο άγριο, που στερείται αξίες, χωρίς αξιοκρατία, παρόν, μέλλον και ιδανικά;
Τα ΜΜΕ τον βομβαρδίζουν απ΄ το πρωί ως το βράδυ με όλα τα αρνητικά αυτού του μαλακισμένου κόσμου: Τη μια ο γελαστός πλανητάρχης να ξεφτιλίζει την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, να αποφασίζει και να διατάζει ποιοί θα ζήσουν και ποιοί θα πεθάνουν την επόμενη στιγμή. Να ξεφυλλίζει τη Βίβλο με τα ματωμένα του χέρια! Την άλλη τους δικούς μας πολιτικούς, που κάποτε αγωνιζόμαστε μαζί για ν΄ ανεβούν στην εξουσία, βουτηγμένους τώρα ως το λαιμό στα σκάνδαλα και τη διαφθορά. Αστυνομικούς να κάνουν τους νταβατζήδες και τους χασισέμπορους και αυθεντικούς νταβατζήδες να παριστάνουν τους υμνητές, τους υπερασπιστές των κοινωνικών μας αξιών.
Και όλα αυτά, μέσα σε ένα κλίμα άγχους, απαισιοδοξίας και ανασφάλειας, ότι χειρότερο για ν’ ανατραφεί ένα παιδί.
Τ’ αποτελέσματα τα βλέπουμε και τα ζούμε καθημερινά: Ναρκωτικά, συλλήψεις, εισαγγελείς, δικαστήρια, φυλακές και ρεζιλίκια. Έχουμε όμως και χειρότερα: ατυχήματα με μηχανάκια, αγωνία των συγγενών που φτάνει στα όρια της τρέλας, γιατροί, νοσοκομεία, ελικόπτερα, θάνατοι!
Όλες αυτές οι λέξεις ακούγονται φριχτές, δε θα θέλαμε ακόμα και να τις ξέρουμε, σε πόσους όμως από σας που διαβάζετε αυτές τις γραμμές, δεν σας θυμίζουν κάτι, που και να το θέλατε, δεν μπορείτε να το ξεχάσετε;
Ας βοηθήσουμε επιτέλους κι εμείς, ο καθένας με τον τρόπο του αυτά τα παιδιά. Πρώτα πρώτα, δικαιολογώντας την απελπισία τους και όχι καταδικάζοντας τα. Το μέλλον του Γαλατά όπως και κάθε τόπου, είναι η νεολαία του.
Για ελάτε όμως στη θέση τους: Πως μπορούμε να έχουμε απαιτήσεις, όταν αρνούμαστε να τους προσφέρουμε τουλάχιστον αυτά που δικαιούνται;
Ακόμα και η διασκέδαση τους είναι ένας μονόδρομος. Μπαράκια, ντίσκο και βόλτες στα σκοτεινά, μη τυχόν και τους πάρει κανένα μάτι. Το δικό μας μάτι.
Που είναι ένα θέατρο; Οι πρόγονοι μας το ανακάλυψαν πριν από 5.000 χρόνια. Εμείς οι προκομμένοι απόγονοι, πότε με το καλό θα το ανακαλύψουμε;
Που είναι ένας σύγχρονος πολιτιστικός χώρος με πολλές δραστηριότητες για όλα τα γούστα όπως ο χορός, η ζωγραφική, η φωτογραφία, το τραγούδι, η μουσική;
Που είναι ενα σοβαρό αθλητικό κέντρο που να μπορούν να αθληθούν και σε κάτι άλλο εκτός απ΄το ποδόσφαιρο, να ηρεμήσουν και να συζητήσουν σαν άνθρωποι σε ένα πολιτισμένο περιβάλλον πίνοντας τον χυμό ή τον καφέ τους;
Που είναι οι πολιτιστικές εκδηλώσεις του Γαλατά; (Αν εξαιρέσουμε φυσικά τα ανυπόφορα χιλιοπαιγμένα τσάμικα και την Έφη Θώδη). Η Ελλάδα είναι γεμάτη επετείους και γιορτές, αλλά μόνο εδώ δεν κουνιέται φύλλο.
Ποιος από μας ασχολήθηκε σοβαρά με αυτά τα τόσο απαραίτητα, τα αναγκαία θέματα; Προσπαθούμε να εξασφαλίσουμε στα παιδιά μας το μέλλον και ξεχνάμε το παρόν! Σήμερα όμως μας έχουν ανάγκη και όχι αύριο, γιατί τότε θα έχουν ανοίξει τα δικά τους φτερά. Κίνητρα χρειάζονται μόνο και ηθική συμπαράσταση τα παιδιά.
Ας ξεκινήσουμε απ΄ τον πολιτισμό. Οι άρχοντες του τόπου έχουν ιερή υποχρέωση να ‘ναι μπροστάρηδες σ΄ αυτόν τον αγώνα και πίσω τους όλοι εμείς οι “υπεύθυνοι πολίτες”.
Οι βόθροι, οι αναπλάσεις και τα μπετά ας περιμένουν. Επιβιώσαμε και χωρίς αυτά και πολύ καλύτερα μάλιστα. Κι όμως, για σκεφθείτε, εκείνα μας ενδιαφέρουν περισσότερο στις προεκλογικές υποσχέσεις των υποψήφιων δημάρχων, παρά τα όποια πολιτιστικά τους προγράμματα. Είδατε πόσο φταίμε και εμείς; Η βολή μας μας ενδιαφέρει πάνω απ' όλα, να εξασφαλίσουμε το αραλίκι και τον χαβαλέ μας. Αρκετά κουραστήκαμε μια ζωή. Με τα παιδιά μας θα ασχολούμαστε τώρα; Λίγους παράδες δώσαμε για να τα μεγαλώσουμε, να τα κάνουμε ανθρώπους; Άστα. Θα τον βρούν το δρόμο τους, όπως τον βρήκαμε και εμείς!
Τι καλύτερο παράδειγμα από τους πυρόπληκτους γείτονες μας στην Πελοπόννησο, που πήγαν και ψήφισαν τους ίδιους που ψήφιζαν και πριν καταστραφούν από τις πυρκαγιές! Ουδόλως τους επηρέασαν οι θάνατοι των συνανθρώπων τους, η ανευθυνότητα η αδιαφορία και το θράσος των υπευθύνων πολιτικάντηδων. Αντί να τους χώσουν τις κάλπες στον κώλο, πήγαν και τους ξαναψήφισαν. Εάν λοιπόν είμαστε τόσο μαλάκες, δυστυχώς τέτοια παραδείγματα θα δώσουμε και στα παιδιά μας...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου