Χειμώνας 1999: Το ουράνιο τόξο λες και βγαίνει μέσα από την αροκάρια, το πιό περήφανο δέντρο του Γαλατά, να μας θυμίσει πως έρχονται καλύτερες μέρες στην νέα χιλιετία που ξημερώνει...
Φθινόπωρο 2002: Λίγο πριν τη δύση του Ήλιου. Η αροκάρια αλλάζει χρώματα. Το ίδιο κι ο Γαλατάς στα πόδια της...
Λίγο αργότερα: Ο Ήλιος έδυσε πίσω από την Κοιμωμένη. Η αροκάρια σκοτείνιασε. Τα φώτα του Γαλατά άναψαν. Καλό βράδυ να'χουμε...
Χειμώνας 2006: Ομίχλη. 'Ενα σχετικά σπάνιο καιρικό φαινόμενο για τον Γαλατά. Ξαφνικά ένας θαμπός, ανεπαίσθητος ήλιος εμφανίζεται πάνω από την αροκάρια. Στην οπτική γωνία που βρισκόμουν, βλέπω ένα φωτισμένο σταυρό...
2/3/2007: Η αροκάρια θα θυσιαστεί στο όνομα της αισθητικής ανάπλασης του Γαλατά. Άλλοι λένε για να γίνει στη θέση της, χώρος στάθμευσης φούρνου. Άλλοι, γιατί δεν είχε την τύχη να γεννηθεί φοίνικας, το προστατευόμενο δέντρο του Γαλατά και της Ζιμπάμπουε.
Οι απορίες μου: Ποιος ήταν αυτός ο αρχιαναπλάστης που αποφάσισε την θανατική της καταδίκη; Είχε το δικαίωμα; Γιατί όλοι οι υπόλοιποι αναπλάστες το δέχτηκαν παθητικά; Δεν πρότεινε κανείς τους κάποια διαφορετική ιδέα προκειμένου να σωθεί; Ή μήπως είχαν ως συνήθως πλήρη άγνοια των γεγονότων;
Αυτό όμως που με στενοχωρεί περισσότερο, είναι πως κανείς από τους Γαλατιώτες που παρακολουθούσαν την κοπή δεν αντέδρασε!
Αντίο αροκάρια, σ’ ευχαριστούμε….
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου