6/9/07

Ο Γαλατάς του xθες και του σήμερα...

Μια νοσταλγική αναδρομή σε κάποιες μέρες
(και κάποιους ανθρώπους) που δεν θα ξανάλθουν...




Πριν από αρκετά χρόνια, όταν ο Γαλατάς ήταν πολύ μικρότερος σε έκταση και πληθυσμό, οι παπούδες μας δεν περνούσαν κι άσχημα. Μπορεί το βιοτικό τους επίπεδο να ήταν χαμηλότερο απ΄το σημερινό και το τραπέζι τους να μην ήταν πάντα γεμάτο, οι ανάγκες τους πάντως ήταν πολύ λιγότερες, οι απαιτήσεις τους περιορισμένες και τα ενδιαφέροντά τους πιο άμεσα και πιο ανθρώπινα.
Ήταν πολύ δεμένοι μεταξύ τους. Αγαπούσαν τον γείτονά τους, συμμετείχαν στις χαρές και στις λύπες του, και απολάμβαναν αυτή τη σιγουριά που τους χάριζε η αρμονική συμβίωση μέσα στη μικρή τους κοινωνία!



Τα χρόνια όμως πέρασαν. Τα γαϊδουράκια που περπατούσαν ήρεμα και ταπεινά στους χωματόδρομους του Γαλατά, παραχώρησαν την θέση τους στα δίκυκλα ζούνταπ και στις φλορέτες, που κι αυτές με τη σειρά τους ξεπεράστηκαν από τα φασαριόζικα τρίκυκλα που ανεβοκατέβαιναν σχεδόν παντού, κουβαλώντας σχεδόν τα πάντα. Μετά ήρθαν τα αγροτικά φορτηγάκια και έπειτα οι κούρσες και τα παπάκια που κατέληξαν να γίνουν προέκταση της κουλτούρας μας και του πισινού μας.



Τώρα ο Γαλατάς μεγάλωσε, έγινε μάλιστα πρωτεύουσα του Δήμου. Το ίδιο όμως μεγάλωσαν οι ανάγκες και οι απαιτήσεις μας. Ένα αόρατο χέρι μας σπρώχνει όλο και πιό κοντά στην Αθήνα. Τώρα πια, ο καθένας μας μπορεί ν΄ανέβει στο ιπτάμενο δελφίνι, και μέσα σε λίγα μόνο λεπτά να την επισκεφθεί, για ν΄απολαύσει όσο στριμωξίδι και καυσαέριο λαχταρά η ψυχή του. Η εποχή που οι παπούδες μας έκαναν το ίδιο δρομολόγιο με το καΐκι “Σαρωνικός” του Βατικιώτη διασκεδάζοντας με την καρδιά τους τις ατέλειωτες ώρες που διαρκούσε τότε το ταξίδι, πέρασε ανεπιστρεπτί!
Αυτό το αόρατο χέρι που μπήκε στη ζωή μας, κατάφερε να μας απομακρύνει και να μας αποξενώσει. Το πρόβλημα του γείτονά μας δεν μας αγγίζει πια. Η χαρά του πολλές φορές μας ενοχλεί, ενώ η λύπη του μας αφήνει μάλλον αδιάφορους.



Οι καινούργιοι μας γείτονες είναι οι πρωταγωνιστές της τηλεόρασης. Μ΄ αυτούς συμπάσχουμε, σ΄ αυτούς προσπαθούμε να πούμε τον πόνο μας, άσχετα αν δεν μπορούν να μας δουν, όσο κι αν γουρλώνουν τα μάτια τους σαν χάνοι, πίσω απ΄ το χοντρό γυαλί.
Όλους τους άλλους τους αποφεύγουμε, ίσως γιατί δεν τους γνωρίζουμε, ίσως γιατί δεν τους εμπιστευόμαστε, ίσως επειδή τους φοβόμαστε γιατί είναι ζωντανοί, το ίδιο ζωντανοί με τους παπούδες μας, που κάθε τόσο τους βλέπουμε μπροστά μας με τα μάτια της φαντασίας μας, να διασχίζουν ήρεμοι, γαλήνιοι και γελαστοί, τα γραφικά δρομάκια του Γαλατά, του δικού τους γελαστού, ανέμελου, αισιόδοξου και πεντακάθαρου Γαλατά!

Δεν υπάρχουν σχόλια: