26/7/07

ΟΙΚΟλογικά, ή με άλλα λόγια, τα εν οίκω, μη εν Δήμω...

















Ποιος δε θέλει να ξαπλώσει σε μια πεντακάθαρη παραλία και να κολυμπήσει σε μια διάφανη κρυστάλλινη θάλασσα. Πόσοι όμως το έχουν καταφέρει και πόσοι σίγουρα απογοητεύτηκαν φτάνοντας.
Οι παραλίες μας είναι στιβαγμένες από κάθε είδους σκουπίδια, άλλα που έμειναν από ασυνείδητους περαστικούς και άλλα που τα έφερε το κύμα. Πόσοι όμως από μας προβληματίστηκαν στο θέαμα αυτό και πόσοι έφυγαν για τα σπίτια τους δροσεροί, άνετοι και ωραίοι;
Και μιλάνε οι οικολογικές οργανώσεις, συμβουλεύει το σχολείο τα παιδιά μας, πληροφορεί η τηλεόραση, γίνεται θέμα συζήτησης στις παρέες και όμως (ε δε βαριέσαι) εμείς θα το πετάξουμε το χαρτάκι μας στο δρόμο, το κουτί των τσιγάρων από το αυτοκίνητο, το άδειο μπουκάλι του αντιηλιακού στη θάλασσα, έτσι απλά, χωρίς τύψεις χωρίς ενοχές.
Όμως το ένα τόσο δα μικρό χαρτάκι –το δικό μας- συν το άλλο τόσο δα του διπλανού μας, βάλε και το εξίσου μικρούλικο του πάρα κάτω, θα φτιάξουν ένα απίθανο κοκτέηλ σκουπιδιών, που θα εγκατασταθεί στην άκρη του δρόμου.
Ακόμα και αυτά που αφήσαμε καλά κλεισμένα σε μια πλαστική σακούλα στην παραλία, αργά ή γρήγορα το αεράκι θα τα στείλει στη θάλασσα, που με τη σειρά της θα την προσαράξει στα πόδια κάποιου ανέμελου λουόμενου μιας άλλης παραλίας. Και φυσικά για να μη μείνουμε και εμείς παραπονεμένοι, κάποια άλλη σακούλα θα μας επισκεφθεί, γιατί έτσι ακριβώς γίνεται η ανταλλαγή των σκουπιδιών.

Αν δεν μας ενοχλεί η βρωμιά, ας την περιορίσουμε στο σαλόνι του σπιτιού μας, αν όμως ναι, τότε η καθαριότητα πρέπει να γίνει σκοπός μας, γιατί και το χαρτάκι της καραμέλας μπορεί να παραμείνει προσωρινά στην τσέπη και το τασάκι του αυτοκινήτου μπορεί να περιμένει τον πρώτο κάδο που θα συναντήσουμε στο δρόμο μας, το ίδιο και το κουτάκι του αναψυκτικού, τα φλούδια απ’ το πορτοκάλι και η πάνα του κανακάρη μας!
Και αν δεν βρούμε; Τότε να πάμε να βρούμε τον πρόεδρο ή τον δήμαρχο της συγκεκριμένης βρωμοπεριοχής και να του επιβάλουμε –σε όποιο τόνο γουστάρουμε- να τοποθετήσει κάδους απορρημάτων. Είναι υποχρεωμένος να το κάνει, όπως και εμείς είμαστε υποχρεωμένοι να το απαιτήσουμε!

Αυτά για αρχή. Και προσοχή στα παιδιά μας, γιατί αυτά κινδυνεύουν περισσότερο, επειδή εμείς οι ασυνείδητοι τα συνηθίσαμε στην βρωμιά και στην ακαθαρσία. Γιατί δεν τους λέμε κουβέντα για την απαίσια δυσοσμία που αναδύεται με την ανοχή μας από τη θάλασσα, δεν κάνουμε τίποτα για τα αμέτρητα σκουπίδια που είναι αραγμένα στις παιδικές χαρές, στα παρτέρια, στους δρόμους, στην παραλία του Γαλατά.
Φοράμε τα καλά μας και τα μεταξωτά και έτσι ανέμελα κόβουμε βόλτες στο μαγευτικό αυτό περβάλλον, προσπαθώντας να καλύψουμε τις διαφεύγουσες μυρωδιές με μπόλικη κολώνια.
Καί περιμένουμε να έρθουν και τουρίστες και έχουμε και παράπονα που δεν μας προτιμούν. Αλλοίμονο!

Και κάτι ακόμα: Μη νομίζετε πως αισθάνομαι άνετα γράφοντας αυτό το άρθρο. Θα προτιμούσα χίλιες φορές να μην υπήρχε λόγος να γραφτεί, κι εγώ να ασχολούμαι με κάτι άλλο πιο ευχάριστο (και πιο καθαρό).
Αισθάνομαι εντελώς ανόητος να προσπαθώ με απλά παραδείγματα και φιλολογικά στολίδια του δημοτικού, να ευαισθητοποιήσω ώριμους και σοβαρούς ανθρώπους πάνω σε ένα θέμα τόσο απλό και αυτονόητο, που κι ένα μωρό παιδί θα καταλάβαινε αμέσως.

Μου φαίνεται γελοίο να προσπαθώ να εξηγήσω σε οικογενειάρχες που μεγαλώνουν παιδιά, σε επαγγελματίες που ζουν από τον τουρισμό και σε σκεπτόμενους νέους, πως η μιζέρια, η αδιαφορία, η βρώμα και η δυσωδία έχουν υπογράψει την ΘΑΝΑΤΙΚΗ ΚΑΤΑΔΙΚΗ της εξέλιξης του τόπου μας!

Δεν υπάρχουν σχόλια: