Σήμερα όπως όλες οι μικρές και μεγάλες πόλεις της Ελλάδας, έτσι και ο Γαλατάς έχει μετατραπεί σε ένα απέραντο εργοτάξιο. Τι θα γίνει όμως αύριο όταν πέσει και το τελευταίο κυβικό τσιμέντου και τα συνεργεία μας αποχαιρετήσουν; Ο Γαλατάς χορτάτος από έργα, με χιλιόμετρα σωλήνες και καλώδια μέσα στα σπλάχνα του, θα τα καταφέρει να προσαρμοστεί στις απαιτήσεις της σύγχρονης κοινωνίας, ή θα χάσει εντελώς την ταυτότητά του και θα καταντήσει ένα ερμαφρόδιτο τοπίο, κάτι μεταξύ χωριού, και υποβαθμισμένου προαστίου του Πειραιά;
Τι είναι αυτό που με κάνει και ανησυχώ; Η αδιαφορία των κατοίκων, η μιζέρια, η αποχή από τα δρώμενα, η παθητική κριτική και -συγχωρήστε με, αλλά δεν γίνεται να το περιγράψω αν δεν χρησιμοποιήσω τις σωστές λέξεις όσο κι αν θέλω να τις αποφύγω- το σνομπάρισμα στον πολιτισμό.
Γιατί Πολιτισμός σημαίνει όχι απλά να αγαπάς τον τόπο σου, αλλά και να τον πονάς, να τον σέβεσαι, να θεωρείς τον εαυτό σου υπεύθυνο για την πρόοδό του, να συμμετέχεις, να έχεις ιδέες και οράματα, να παλεύεις πάντα για το καλύτερο. Ο πολιτισμός κάνει τα έργα, και όχι τα έργα τον πολιτισμό.
Τα έργα είναι απλά στολίδια, ρούχα που αλλάζουν ανάλογα τη μόδα για να ντύσουν και να ομορφύνουν τον πολιτισμό.
Οι αρχές του τόπου έχουν τη δική τους άποψη: Πρώτα τα απαραίτητα έργα, και μετά η πολιτιστική αναβάθμιση. Προσπαθώ να τους δω σαν τεχνοκράτες. Προσπαθώ να σεβαστώ τη δουλειά τους προκειμένου να συμμαζέψουν τον Γαλατά. Κλείνω τ’ αυτιά μου σε όλα αυτά που ακούω απ΄το πρωί μέχρι το βράδυ, ακόμα κι απ’ τους πιο καλοπροαίρετους πολίτες. Τους συνιστώ όμως παράλληλα με τα έργα και τα τσιμέντα, να στρέψουν την προσοχή τους και στους ανθρώπους, που ήδη έχουν αρχίσει να αποπροσανατολίζονται:
Η πλειοψηφία της νεολαίας έχει πέσει στα χέρια των επιτήδειων που εξορκίζουν το άγχος του αύριο και την ανασφάλειά τους με ψευδαισθήσεις, αφού οι γονείς τους αδιαφορούν για τα προβλήματά τους, ή είναι απασχολημένοι σε σοβαρότερες κατά τη γνώμη τους υποθέσεις.
Ρίξτε μια ματιά στην παραλία, απ’ την μια άκρη ως την άλλη: Ο Γαλατάς έχει μετατραπεί σε μια απέραντη καφετεριούπολη. Το ένα μαγαζί σφηνώνει δίπλα στο άλλο. Για να χωρέσουν τα τραπέζια και οι τέντες τους, κόβονται κομμάτια από δημόσιους χώρους, δέντρα, πλατείες και παιδικές χαρές.
Τι νομίζετε πως συζητάνε εκεί τις ατέλειωτες ώρες της πλήξης τους οι λουστραρισμένες κοπέλες με τους ξενέρωτους συντρόφους τους; Για το μέλλον του Γαλατά; Για την αποίκιση του πλανήτη Άρη; Για την εξέλιξη της φιλοσοφίας δια μέσου των αιώνων; Τίποτα δεν συζητούν. Δεν υπάρχει μεταξύ τους κανενός είδους επικοινωνία. Όταν φτάνουν στην πλήρη ανία, καβαλάνε το μηχανάκι για να πάνε στο κοντινότερο περίπτερο 20 με 30 μέτρα απόσταση, να αγοράσουν τσιγάρα ή αθλητική εφημερίδα, και να επιστρέψουν με μία σούζα στην καρέκλα-φυλακή τους.
Τι χρειάζονται αυτά τα άτυχα παιδιά που σε λίγα χρόνια θα φτιάξουν οικογένειες, για να απεγκλωβιστούν από εκεί μέσα; Για να ξεπεράσουν το σύνδρομο της σέλας κάτω από τα σκέλια τους;
Δεν θα το πω εγώ, αν το ήξερα θα το έλεγα. Δεν είναι ανάγκη όμως να είσαι ειδικός για να αντιληφθείς πως δεν έχουν κάτι καλύτερο να ασχοληθούν, να τους γεμίσει τις ώρες, να τους δώσει ενδιαφέρον και κίνητρα για ζωή.
Τους λείπουν τα καλά παραδείγματα. Κάνουν αυτά που κάνουν, γιατί αντιγράφουν εμάς τους μεγαλύτερους που δεν πιστεύουμε σε τίποτα, δεν εμπιστευόμαστε κανένα, ενδιαφερόμαστε μόνο για τα ελαττώματα των άλλων. Εμάς που νομίζουμε πως βολευτήκαμε με τον νεοπλουτισμό μας, που αντικαταστήσαμε τη ρετσίνα με το ουίσκι, τη φλορέτα με 4Χ4, και φωνάζουμε δύο Αλβανούς για να αλλάξουμε γλάστρα στα ζουμπούλια μας.
Πως έχουμε την απαίτηση να αγαπήσουν τα παιδιά τον τόπο τους, να αισθανθούν υπερήφανοι γι αυτόν, όταν ο ίδιος ο τόπος τους φέρεται τόσο αδιάφορα, σχεδόν εχθρικά; Ένας τόπος που μέρα με τη μέρα από αισθητικής άποψης αυτοκαταστρέφεται μαζοχιστικά, χωρίς ένα πολιτιστικό κέντρο, χωρίς αθλητικές εγκαταστάσεις, χωρίς κινηματογράφο, χωρίς μουσική, χωρίς τοπικές γιορτές και εκδηλώσεις, χωρίς ήρωες;
Γιατί να είναι υπερήφανα τα παιδιά αυτού του τόπου, επειδή φτιάξαμε καινούργιους βόθρους; Αν είναι δυνατόν!
Τι είναι αυτό που με κάνει και ανησυχώ; Η αδιαφορία των κατοίκων, η μιζέρια, η αποχή από τα δρώμενα, η παθητική κριτική και -συγχωρήστε με, αλλά δεν γίνεται να το περιγράψω αν δεν χρησιμοποιήσω τις σωστές λέξεις όσο κι αν θέλω να τις αποφύγω- το σνομπάρισμα στον πολιτισμό.
Γιατί Πολιτισμός σημαίνει όχι απλά να αγαπάς τον τόπο σου, αλλά και να τον πονάς, να τον σέβεσαι, να θεωρείς τον εαυτό σου υπεύθυνο για την πρόοδό του, να συμμετέχεις, να έχεις ιδέες και οράματα, να παλεύεις πάντα για το καλύτερο. Ο πολιτισμός κάνει τα έργα, και όχι τα έργα τον πολιτισμό.
Τα έργα είναι απλά στολίδια, ρούχα που αλλάζουν ανάλογα τη μόδα για να ντύσουν και να ομορφύνουν τον πολιτισμό.
Οι αρχές του τόπου έχουν τη δική τους άποψη: Πρώτα τα απαραίτητα έργα, και μετά η πολιτιστική αναβάθμιση. Προσπαθώ να τους δω σαν τεχνοκράτες. Προσπαθώ να σεβαστώ τη δουλειά τους προκειμένου να συμμαζέψουν τον Γαλατά. Κλείνω τ’ αυτιά μου σε όλα αυτά που ακούω απ΄το πρωί μέχρι το βράδυ, ακόμα κι απ’ τους πιο καλοπροαίρετους πολίτες. Τους συνιστώ όμως παράλληλα με τα έργα και τα τσιμέντα, να στρέψουν την προσοχή τους και στους ανθρώπους, που ήδη έχουν αρχίσει να αποπροσανατολίζονται:
Η πλειοψηφία της νεολαίας έχει πέσει στα χέρια των επιτήδειων που εξορκίζουν το άγχος του αύριο και την ανασφάλειά τους με ψευδαισθήσεις, αφού οι γονείς τους αδιαφορούν για τα προβλήματά τους, ή είναι απασχολημένοι σε σοβαρότερες κατά τη γνώμη τους υποθέσεις.
Ρίξτε μια ματιά στην παραλία, απ’ την μια άκρη ως την άλλη: Ο Γαλατάς έχει μετατραπεί σε μια απέραντη καφετεριούπολη. Το ένα μαγαζί σφηνώνει δίπλα στο άλλο. Για να χωρέσουν τα τραπέζια και οι τέντες τους, κόβονται κομμάτια από δημόσιους χώρους, δέντρα, πλατείες και παιδικές χαρές.
Τι νομίζετε πως συζητάνε εκεί τις ατέλειωτες ώρες της πλήξης τους οι λουστραρισμένες κοπέλες με τους ξενέρωτους συντρόφους τους; Για το μέλλον του Γαλατά; Για την αποίκιση του πλανήτη Άρη; Για την εξέλιξη της φιλοσοφίας δια μέσου των αιώνων; Τίποτα δεν συζητούν. Δεν υπάρχει μεταξύ τους κανενός είδους επικοινωνία. Όταν φτάνουν στην πλήρη ανία, καβαλάνε το μηχανάκι για να πάνε στο κοντινότερο περίπτερο 20 με 30 μέτρα απόσταση, να αγοράσουν τσιγάρα ή αθλητική εφημερίδα, και να επιστρέψουν με μία σούζα στην καρέκλα-φυλακή τους.
Τι χρειάζονται αυτά τα άτυχα παιδιά που σε λίγα χρόνια θα φτιάξουν οικογένειες, για να απεγκλωβιστούν από εκεί μέσα; Για να ξεπεράσουν το σύνδρομο της σέλας κάτω από τα σκέλια τους;
Δεν θα το πω εγώ, αν το ήξερα θα το έλεγα. Δεν είναι ανάγκη όμως να είσαι ειδικός για να αντιληφθείς πως δεν έχουν κάτι καλύτερο να ασχοληθούν, να τους γεμίσει τις ώρες, να τους δώσει ενδιαφέρον και κίνητρα για ζωή.
Τους λείπουν τα καλά παραδείγματα. Κάνουν αυτά που κάνουν, γιατί αντιγράφουν εμάς τους μεγαλύτερους που δεν πιστεύουμε σε τίποτα, δεν εμπιστευόμαστε κανένα, ενδιαφερόμαστε μόνο για τα ελαττώματα των άλλων. Εμάς που νομίζουμε πως βολευτήκαμε με τον νεοπλουτισμό μας, που αντικαταστήσαμε τη ρετσίνα με το ουίσκι, τη φλορέτα με 4Χ4, και φωνάζουμε δύο Αλβανούς για να αλλάξουμε γλάστρα στα ζουμπούλια μας.
Πως έχουμε την απαίτηση να αγαπήσουν τα παιδιά τον τόπο τους, να αισθανθούν υπερήφανοι γι αυτόν, όταν ο ίδιος ο τόπος τους φέρεται τόσο αδιάφορα, σχεδόν εχθρικά; Ένας τόπος που μέρα με τη μέρα από αισθητικής άποψης αυτοκαταστρέφεται μαζοχιστικά, χωρίς ένα πολιτιστικό κέντρο, χωρίς αθλητικές εγκαταστάσεις, χωρίς κινηματογράφο, χωρίς μουσική, χωρίς τοπικές γιορτές και εκδηλώσεις, χωρίς ήρωες;
Γιατί να είναι υπερήφανα τα παιδιά αυτού του τόπου, επειδή φτιάξαμε καινούργιους βόθρους; Αν είναι δυνατόν!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου