Tα δύο σπανιότερα πράγματα που μπορείς να συναντήσεις σήμερα στο Γαλατά, είναι το πετρέλαιο και η "καλημέρα".
Και καλά το πετρέλαιο, άλλο Γαλατάς και άλλο Τέξας και στο φινάλε δεν τόχουμε πολυψάξει. Που ξέρεις, δεν αποκλείεται κάποια βαθιά γεώτρηση ενός συμπατριώτη μας που μέχρι τώρα έλεγε το νερό νεράκι για να ποτίσει το μποστάνι του, να χτυπήσει καμιά ξεγυρισμένη φλέβα μαύρου χρυσού, και τότε να δεις τις κάντιλακ παρκαρισμένες έξω από τα ουζερί, και τα περίπτερα της παραλίας να πουλάνε πούρα Αβάνας με τη βούλα!
Όλα αυτά βέβαια είναι όνειρα. Καλά είμαστε και χωρίς τα πετρέλαια, γλυτώνουμε και από το άγχος του χρηματιστήριου της Γουώλ Στρήτ, τους καυγάδες με τους Πέρσες και το ασταμάτητο ντούκου ντούκου που κάνουν οι αντλίες απ΄το πρωί μέχρι το βράδυ και σου σπάνε τα νεύρα.
Με την καλημέρα όμως τι γίνεται, που ούτε γεώτρηση χρειάζεται για να βγει από μέσα μας, ούτε πουλιέται με το βαρέλι στη διεθνή αγορά; Μήπως επειδή δεν κοστίζει απολύτως τίποτα, τη θεωρούμε εντελώς άχρηστη και την πετάμε στα σκουπίδια;
Κι όμως ότι αξίζει σ΄αυτό το κόσμο, ότι μας κάνει υπερήφανους που λεγόμαστε άνθρωποι και κοινωνικά όντα, δεν κοστίζει κι αυτό τίποτα, ακριβώς όπως η φτωχή καλημέρα. Θέλετε αποδείξεις;
Η αγάπη, η συμπόνια, η στοργή, η αξιοπρέπεια, η τιμή, η γνώση, ο πολιτισμός, η δικαιοσύνη, η ελευθερία, το φιλότιμο, η φιλοξενία, όλες αυτές οι λέξεις περικλείουν ότι καλύτερο έχει να επιδείξει ο άνθρωπος, κι όμως δεν έχουν καμία σχέση με τα μέτρα και σταθμά της υλικής αξίας.
Η αγάπη δεν αποκτιέται με το χρήμα, ούτε η στοργή της μάνας αγοράζεται, το ίδιο και η αξιοπρέπεια, ο πολιτισμός ή η ελευθερία. Ο καθένας μπορεί να διαθέτει χρήμα. Το χρήμα δεν έχει καμία σχέση με όλα αυτά: Μπορεί να είσαι πλούσιος και άκαρδος, πλούσιος και αχάριστος, πλούσιος και άδικος και αμόρφωτος, ή και δούλος ακόμα. Όσα λεφτά όμως και αν διαθέτεις, είσαι ένα μηδενικό μπροστά στον αυθεντικό Άνθρωπο που μπορεί και γελάει, αγαπάει, πονάει, διαθέτει αξιοπρέπεια, φιλότιμο, δικαιοσύνη και όλες αυτές τις παραπάνω έννοιες που δεν κοστίζουν φράγκο!
Γι αυτήν την έρημη καλημέρα λοιπόν τα γράφω όλα αυτά, που έχει καταντήσει τόσο σπάνια στον τόπο μας τα τελευταία χρόνια. Θυμάμαι κάποιο πρωινό πριν από κάμποσα χρόνια που ξεκίνησα απ΄ το Γαλατά για να προλάβω το πρώτο καράβι για τον Πειραιά. Ο ήλιος δεν είχε βγει ακόμα, ήταν σχεδόν σκοτάδι, αλλά μέχρι να φθάσω στον Πόρο είχα ανταλλάξει τουλάχιστον είκοσι καλημέρες. Μου είχε κάνει μεγάλη εντύπωση αυτό και στη διαδρομή μακάριζα τον εαυτό μου που κατάφερα να ζω σε μια τόσο φιλική κοινωνία, σε αντίθεση με την Αθήνα που μέσα σε τόσα εκατομμύρια ανθρώπους αισθανόμουν άγνωστος μεταξύ αγνώστων.
Κι όμως, με λύπη παρακολουθώ καθώς περνούν τα χρόνια, αυτή τη φτωχή καλημέρα να γίνεται όλο και πιο σπάνια, παραχωρώντας σιγά σιγά τη θέση της στην απομόνωση των ανθρώπων και την αδιαφορία.
Και μη μου πείτε, δεν υπάρχει πιο άσχημο συναίσθημα από αυτό που νιώθεις όταν ετοιμάζεσαι να χαιρετήσεις κάποιον που συναντάς στο δρόμο, και την ώρα που χαμογελώντας ανοίγεις το στόμα σου για να του πεις μια καλημέρα, αυτός γυρίζει απότομα το πρόσωπό του απ΄ την άλλη κάνοντας πως δε σε είδε, κι εσύ μένεις μετέωρος με το στόμα ανοιχτό σα χάνος! Κι αν τύχει και οδηγεί αυτή την ώρα, τα πράγματα γίνονται επικίνδυνα: Όση κίνηση και νάχει ο δρόμος, αυτός είναι ικανός να κλείσει ακόμα και τα μάτια του προκειμένου να αποφύγει το βλέμμα σου. Πολλοί με μηχανάκια έχουν γκρεμοτσακιστεί για να γλυτώσουν μια καλημέρα.
Φίλες και φίλοι του Γαλατά, ας προσπαθήσουμε να διατηρήσουμε αυτήν την καλή συνήθεια που κληρονομήσαμε από τους παππούδες μας. Ας τους θυμηθούμε για λίγο έτσι γελαστούς και φιλικούς να χαιρετιόνται εγκάρδια μεταξύ τους και ν΄ ανταλλάσουν χαμόγελα και φιλοφρονήσεις.
Μη μου πείτε πως τότε ήταν άλλες εποχές, μη μου πείτε πως τότε δεν υπήρχαν προβλήματα, απλά οι άνθρωποι αυτοί γνώριζαν καλά τις αξίες της ζωής και τον πλούτο τον μετρούσαν στην καρδιά, κι όχι στο πορτοφόλι!
Και καλά το πετρέλαιο, άλλο Γαλατάς και άλλο Τέξας και στο φινάλε δεν τόχουμε πολυψάξει. Που ξέρεις, δεν αποκλείεται κάποια βαθιά γεώτρηση ενός συμπατριώτη μας που μέχρι τώρα έλεγε το νερό νεράκι για να ποτίσει το μποστάνι του, να χτυπήσει καμιά ξεγυρισμένη φλέβα μαύρου χρυσού, και τότε να δεις τις κάντιλακ παρκαρισμένες έξω από τα ουζερί, και τα περίπτερα της παραλίας να πουλάνε πούρα Αβάνας με τη βούλα!
Όλα αυτά βέβαια είναι όνειρα. Καλά είμαστε και χωρίς τα πετρέλαια, γλυτώνουμε και από το άγχος του χρηματιστήριου της Γουώλ Στρήτ, τους καυγάδες με τους Πέρσες και το ασταμάτητο ντούκου ντούκου που κάνουν οι αντλίες απ΄το πρωί μέχρι το βράδυ και σου σπάνε τα νεύρα.
Με την καλημέρα όμως τι γίνεται, που ούτε γεώτρηση χρειάζεται για να βγει από μέσα μας, ούτε πουλιέται με το βαρέλι στη διεθνή αγορά; Μήπως επειδή δεν κοστίζει απολύτως τίποτα, τη θεωρούμε εντελώς άχρηστη και την πετάμε στα σκουπίδια;
Κι όμως ότι αξίζει σ΄αυτό το κόσμο, ότι μας κάνει υπερήφανους που λεγόμαστε άνθρωποι και κοινωνικά όντα, δεν κοστίζει κι αυτό τίποτα, ακριβώς όπως η φτωχή καλημέρα. Θέλετε αποδείξεις;
Η αγάπη, η συμπόνια, η στοργή, η αξιοπρέπεια, η τιμή, η γνώση, ο πολιτισμός, η δικαιοσύνη, η ελευθερία, το φιλότιμο, η φιλοξενία, όλες αυτές οι λέξεις περικλείουν ότι καλύτερο έχει να επιδείξει ο άνθρωπος, κι όμως δεν έχουν καμία σχέση με τα μέτρα και σταθμά της υλικής αξίας.
Η αγάπη δεν αποκτιέται με το χρήμα, ούτε η στοργή της μάνας αγοράζεται, το ίδιο και η αξιοπρέπεια, ο πολιτισμός ή η ελευθερία. Ο καθένας μπορεί να διαθέτει χρήμα. Το χρήμα δεν έχει καμία σχέση με όλα αυτά: Μπορεί να είσαι πλούσιος και άκαρδος, πλούσιος και αχάριστος, πλούσιος και άδικος και αμόρφωτος, ή και δούλος ακόμα. Όσα λεφτά όμως και αν διαθέτεις, είσαι ένα μηδενικό μπροστά στον αυθεντικό Άνθρωπο που μπορεί και γελάει, αγαπάει, πονάει, διαθέτει αξιοπρέπεια, φιλότιμο, δικαιοσύνη και όλες αυτές τις παραπάνω έννοιες που δεν κοστίζουν φράγκο!
Γι αυτήν την έρημη καλημέρα λοιπόν τα γράφω όλα αυτά, που έχει καταντήσει τόσο σπάνια στον τόπο μας τα τελευταία χρόνια. Θυμάμαι κάποιο πρωινό πριν από κάμποσα χρόνια που ξεκίνησα απ΄ το Γαλατά για να προλάβω το πρώτο καράβι για τον Πειραιά. Ο ήλιος δεν είχε βγει ακόμα, ήταν σχεδόν σκοτάδι, αλλά μέχρι να φθάσω στον Πόρο είχα ανταλλάξει τουλάχιστον είκοσι καλημέρες. Μου είχε κάνει μεγάλη εντύπωση αυτό και στη διαδρομή μακάριζα τον εαυτό μου που κατάφερα να ζω σε μια τόσο φιλική κοινωνία, σε αντίθεση με την Αθήνα που μέσα σε τόσα εκατομμύρια ανθρώπους αισθανόμουν άγνωστος μεταξύ αγνώστων.
Κι όμως, με λύπη παρακολουθώ καθώς περνούν τα χρόνια, αυτή τη φτωχή καλημέρα να γίνεται όλο και πιο σπάνια, παραχωρώντας σιγά σιγά τη θέση της στην απομόνωση των ανθρώπων και την αδιαφορία.
Και μη μου πείτε, δεν υπάρχει πιο άσχημο συναίσθημα από αυτό που νιώθεις όταν ετοιμάζεσαι να χαιρετήσεις κάποιον που συναντάς στο δρόμο, και την ώρα που χαμογελώντας ανοίγεις το στόμα σου για να του πεις μια καλημέρα, αυτός γυρίζει απότομα το πρόσωπό του απ΄ την άλλη κάνοντας πως δε σε είδε, κι εσύ μένεις μετέωρος με το στόμα ανοιχτό σα χάνος! Κι αν τύχει και οδηγεί αυτή την ώρα, τα πράγματα γίνονται επικίνδυνα: Όση κίνηση και νάχει ο δρόμος, αυτός είναι ικανός να κλείσει ακόμα και τα μάτια του προκειμένου να αποφύγει το βλέμμα σου. Πολλοί με μηχανάκια έχουν γκρεμοτσακιστεί για να γλυτώσουν μια καλημέρα.
Φίλες και φίλοι του Γαλατά, ας προσπαθήσουμε να διατηρήσουμε αυτήν την καλή συνήθεια που κληρονομήσαμε από τους παππούδες μας. Ας τους θυμηθούμε για λίγο έτσι γελαστούς και φιλικούς να χαιρετιόνται εγκάρδια μεταξύ τους και ν΄ ανταλλάσουν χαμόγελα και φιλοφρονήσεις.
Μη μου πείτε πως τότε ήταν άλλες εποχές, μη μου πείτε πως τότε δεν υπήρχαν προβλήματα, απλά οι άνθρωποι αυτοί γνώριζαν καλά τις αξίες της ζωής και τον πλούτο τον μετρούσαν στην καρδιά, κι όχι στο πορτοφόλι!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου