Την περασμένη βδομάδα επιστρέφαμε με την οικογένεια μου οδικώς από την Αθήνα όπου είχαμε πάει για κάποιες δουλειές. Ήταν μια ηλιόλουστη μέρα του Σεπτέμβρη με καθαρή και γλυκιά ατμόσφαιρα που έφτιαχνε τη διάθεσή μας κάνοντας το μάλλον βαρετό μετά από τόσες φορές ταξίδι να μας φαίνεται διασκεδαστικό και ευχάριστο.
Λίγο πριν την Επίδαυρο, η γυναίκα μου έριξε την ιδέα:
-Δεν πάμε μια βόλτα μέχρι το αρχαίο θέατρο να το γνωρίσει και το παιδί; Έτσι κι αλλιώς έχουμε χρόνο!
Άλλο που δεν ήθελα κι εγώ, κάναμε μια μικρή παράκαμψη και ευθυγραμμιστήκαμε προς την αρχαία Επίδαυρο.
Μετά από λίγα χιλιόμετρα διαδρομή, φτάσαμε επιτέλους στον ιερό χώρο της Επιδαύρου, που θα ήταν ακόμα πιο ιερός αν δεν του διατάραζαν την αρχαία γαλήνη οι βρισιές κάποιων πουλμανατζίδων που πλακωνόντουσαν για μια σκιερή θέση στο πάρκινγκ του θεάτρου (!) και τα ταμ-ταμ μιας ομάδας Μαροκινών τουριστών που χόρευαν τοπικούς χορούς της κοιλιάς στο ιερό μας γρασίδι.
Περπατώντας προς την είσοδο του θεάτρου, δεν παρέλειψα να εξηγήσω όσο μπορούσα πιο απλά στην κορούλα μου τι επρόκειτο να δει, και κυρίως ν΄ ακούσει, σαν μια μικρή εισαγωγή στο πρώτο επιτόπιο μάθημα ιστορίας που θα παρακολουθούσε σε λίγο. Σίγουρα θα είχε καταλάβει αρκετά πράγματα, γιατί τα ματάκια της σπινθηροβολούσαν από περιέργεια και το βήμα είχε γίνει πιο βιαστικό από την ανυπομονησία.
Στην είσοδο όμως, μια υπάλληλος μας έκλεισε απότομα το δρόμο:
-Συγνώμη, για να περάσετε πρέπει να βγάλετε εισιτήρια!
-Εισιτήρια; Δεν καταλάβατε, εμείς δεν πάμε να δούμε παράσταση, το χώρο πάμε να δούμε!
-Εγώ κατάλαβα. Εσείς δεν καταλάβατε: Χρειάζεται να βγάλετε εισιτήρια για να μπείτε: Τόσα ευρώ το κεφάλι.
-Τόσα ευρώ το κεφάλι για να δούμε την πολιτιστική μας κληρονομιά;
-Λυπάμαι αλλά δεν φτιάχνω εγώ τους νόμους, μια απλή υπάλληλος είμαι (που πληρώνομαι από τα εισιτήρια σας).
-Αυτό βέβαια σημαίνει πως αν το θέατρο κινδυνέψει κάποτε, από τους Τούρκους ας πούμε, εσείς θα το υπερασπιστείτε. Έτσι δεν είναι; Ρώτησα ειρωνικά.
-Όχι βέβαια, εσείς θα το υπερασπιστείτε. Πολιτιστική σας κληρονομιά δεν μου είπατε πως είναι; Μου απάντησε εξ ίσου ειρωνικά, καταλαβαίνοντας που το πήγαινα.
-Και αν εγώ αυτή τη στιγμή δεν έχω λεφτά. Πως θα δει το παιδί μου αυτή την περίφημη κληρονομιά του;
-Μη στενοχωριέστε, με καθησύχασε η υπάλληλος. Για όλα έχει φροντίσει το κράτος: Η είσοδος για τα παιδιά είναι δωρεάν!
-Ωραία. Πάρτε το λοιπόν να μας το ξεναγήσετε, κι εμείς θα περιμένουμε απέξω!
-Και πάλι δεν καταλάβατε. Δωρεάν είσοδος σημαίνει απλώς να το αμολήσουμε μέσα. Αν θέλετε και ξεναγό, θα σας κοστίσει άλλα τόσα ευρώ!
Πήραμε το παιδάκι μας και φύγαμε με μια αίσθηση ντροπής και ταπείνωσης. Αισθανθήκαμε σαν ξένοι μέσα στον τόπο μας, σαν τους βάρβαρους όπως τους αποκαλούσαν στην αρχαιότητα, που δεν τους επέτρεπαν να πατούν το πόδι τους σε τέτοιους ιερούς χώρους, μην τους μιάνουν.
Αλήθεια, με πιο δικαίωμα αυτοί οι τιποτένιοι που ονομάζονται υπεύθυνοι του πολιτισμού, τολμούν να μας απομακρίνουν από τα όσια και τα ιερά της φυλής μας; Πως έχουν απαίτηση να μάθουμε την ιστορία μας πληρώνοντας τους, λες κι είναι οι νταβατζήδες της κουλτούρας μας; Με πιο θράσος θα μας ξανακαλέσουν για χιλιοστή φορά να τα υπερασπιστούμε και να πεθάνουμε γι΄αυτά, ενώ οι ίδιοι θα τόχουν σκάσει ως συνήθως στο εξωτερικό, μη τύχει και πάθουν τίποτα οι πολύτιμοι πισινοί τους;
Ω! θεοί του αρχαίου δράματος και της κωμωδίας μαζί, θα έπρεπε να κάνατε ένα θαύμα ακόμα, ξεκαθαρίζοντας τον ιερό σας χώρο απ΄ όλους αυτούς τους άπληστους θυροφύλακες, τις ντουμανιασμένες ψησταριές με τα σουβλάκια και τους εμπόρους της αρχαιοελληνικής τέχνης made in Taiwan. Και αφού αρχίσατε τα θαύματα, κάντε κάτι και στους ανεγκέφαλους του υπουργείου Πολιτισμού, μήπως και επιτρέψουν τουλάχιστον σε εμάς τους Έλληνες να αγγίξουμε λίγο την ιστορία μας και να αισθανθούμε έστω για λίγες στιγμές υπερήφανοι, γιατί το έχουμε ανάγκη.
Κάντε τους να καταλάβουν πως ο Σοφοκλής, ο Αισχύλος, ο Ευριπίδης, ο Αριστοφάνης, έγραψαν τα θεία έργα τους μονάχα για τη δόξα και την τιμή της πατρίδας και πέθαναν υπερήφανοι πιστεύοντας πως κληροδότησαν όλες τις επερχόμενες γενιές των Ελλήνων με το διαυγέστερο απόσταγμα της Τέχνης και του Πολιτισμού. Γιατί θα πρέπει να πληρώσουμε για να προσκυνήσουμε τα χώματα που τους φιλοξένησαν εδώ και 2.500 χρόνια;
Έβαλα στην άκρη τα τόσα ευρώ που κόστιζαν τα εισιτήριά μας. Όταν ξαναπάω στην Αθήνα, θα αγοράσω μ΄αυτά ένα προσεγμένο, δυστυχώς ξενόγλωσσο βιβλίο (αφού τα δικά μας είναι φτηνά τους αντίγραφα) με την ιστορία της αρχαίας Επιδαύρου και θα το χαρίσω στην κόρη μου, για να μάθει σωστά την ιστορία της όταν θα μεγαλώσει.
Λίγο πριν την Επίδαυρο, η γυναίκα μου έριξε την ιδέα:
-Δεν πάμε μια βόλτα μέχρι το αρχαίο θέατρο να το γνωρίσει και το παιδί; Έτσι κι αλλιώς έχουμε χρόνο!
Άλλο που δεν ήθελα κι εγώ, κάναμε μια μικρή παράκαμψη και ευθυγραμμιστήκαμε προς την αρχαία Επίδαυρο.
Μετά από λίγα χιλιόμετρα διαδρομή, φτάσαμε επιτέλους στον ιερό χώρο της Επιδαύρου, που θα ήταν ακόμα πιο ιερός αν δεν του διατάραζαν την αρχαία γαλήνη οι βρισιές κάποιων πουλμανατζίδων που πλακωνόντουσαν για μια σκιερή θέση στο πάρκινγκ του θεάτρου (!) και τα ταμ-ταμ μιας ομάδας Μαροκινών τουριστών που χόρευαν τοπικούς χορούς της κοιλιάς στο ιερό μας γρασίδι.
Περπατώντας προς την είσοδο του θεάτρου, δεν παρέλειψα να εξηγήσω όσο μπορούσα πιο απλά στην κορούλα μου τι επρόκειτο να δει, και κυρίως ν΄ ακούσει, σαν μια μικρή εισαγωγή στο πρώτο επιτόπιο μάθημα ιστορίας που θα παρακολουθούσε σε λίγο. Σίγουρα θα είχε καταλάβει αρκετά πράγματα, γιατί τα ματάκια της σπινθηροβολούσαν από περιέργεια και το βήμα είχε γίνει πιο βιαστικό από την ανυπομονησία.
Στην είσοδο όμως, μια υπάλληλος μας έκλεισε απότομα το δρόμο:
-Συγνώμη, για να περάσετε πρέπει να βγάλετε εισιτήρια!
-Εισιτήρια; Δεν καταλάβατε, εμείς δεν πάμε να δούμε παράσταση, το χώρο πάμε να δούμε!
-Εγώ κατάλαβα. Εσείς δεν καταλάβατε: Χρειάζεται να βγάλετε εισιτήρια για να μπείτε: Τόσα ευρώ το κεφάλι.
-Τόσα ευρώ το κεφάλι για να δούμε την πολιτιστική μας κληρονομιά;
-Λυπάμαι αλλά δεν φτιάχνω εγώ τους νόμους, μια απλή υπάλληλος είμαι (που πληρώνομαι από τα εισιτήρια σας).
-Αυτό βέβαια σημαίνει πως αν το θέατρο κινδυνέψει κάποτε, από τους Τούρκους ας πούμε, εσείς θα το υπερασπιστείτε. Έτσι δεν είναι; Ρώτησα ειρωνικά.
-Όχι βέβαια, εσείς θα το υπερασπιστείτε. Πολιτιστική σας κληρονομιά δεν μου είπατε πως είναι; Μου απάντησε εξ ίσου ειρωνικά, καταλαβαίνοντας που το πήγαινα.
-Και αν εγώ αυτή τη στιγμή δεν έχω λεφτά. Πως θα δει το παιδί μου αυτή την περίφημη κληρονομιά του;
-Μη στενοχωριέστε, με καθησύχασε η υπάλληλος. Για όλα έχει φροντίσει το κράτος: Η είσοδος για τα παιδιά είναι δωρεάν!
-Ωραία. Πάρτε το λοιπόν να μας το ξεναγήσετε, κι εμείς θα περιμένουμε απέξω!
-Και πάλι δεν καταλάβατε. Δωρεάν είσοδος σημαίνει απλώς να το αμολήσουμε μέσα. Αν θέλετε και ξεναγό, θα σας κοστίσει άλλα τόσα ευρώ!
Πήραμε το παιδάκι μας και φύγαμε με μια αίσθηση ντροπής και ταπείνωσης. Αισθανθήκαμε σαν ξένοι μέσα στον τόπο μας, σαν τους βάρβαρους όπως τους αποκαλούσαν στην αρχαιότητα, που δεν τους επέτρεπαν να πατούν το πόδι τους σε τέτοιους ιερούς χώρους, μην τους μιάνουν.
Αλήθεια, με πιο δικαίωμα αυτοί οι τιποτένιοι που ονομάζονται υπεύθυνοι του πολιτισμού, τολμούν να μας απομακρίνουν από τα όσια και τα ιερά της φυλής μας; Πως έχουν απαίτηση να μάθουμε την ιστορία μας πληρώνοντας τους, λες κι είναι οι νταβατζήδες της κουλτούρας μας; Με πιο θράσος θα μας ξανακαλέσουν για χιλιοστή φορά να τα υπερασπιστούμε και να πεθάνουμε γι΄αυτά, ενώ οι ίδιοι θα τόχουν σκάσει ως συνήθως στο εξωτερικό, μη τύχει και πάθουν τίποτα οι πολύτιμοι πισινοί τους;
Ω! θεοί του αρχαίου δράματος και της κωμωδίας μαζί, θα έπρεπε να κάνατε ένα θαύμα ακόμα, ξεκαθαρίζοντας τον ιερό σας χώρο απ΄ όλους αυτούς τους άπληστους θυροφύλακες, τις ντουμανιασμένες ψησταριές με τα σουβλάκια και τους εμπόρους της αρχαιοελληνικής τέχνης made in Taiwan. Και αφού αρχίσατε τα θαύματα, κάντε κάτι και στους ανεγκέφαλους του υπουργείου Πολιτισμού, μήπως και επιτρέψουν τουλάχιστον σε εμάς τους Έλληνες να αγγίξουμε λίγο την ιστορία μας και να αισθανθούμε έστω για λίγες στιγμές υπερήφανοι, γιατί το έχουμε ανάγκη.
Κάντε τους να καταλάβουν πως ο Σοφοκλής, ο Αισχύλος, ο Ευριπίδης, ο Αριστοφάνης, έγραψαν τα θεία έργα τους μονάχα για τη δόξα και την τιμή της πατρίδας και πέθαναν υπερήφανοι πιστεύοντας πως κληροδότησαν όλες τις επερχόμενες γενιές των Ελλήνων με το διαυγέστερο απόσταγμα της Τέχνης και του Πολιτισμού. Γιατί θα πρέπει να πληρώσουμε για να προσκυνήσουμε τα χώματα που τους φιλοξένησαν εδώ και 2.500 χρόνια;
Έβαλα στην άκρη τα τόσα ευρώ που κόστιζαν τα εισιτήριά μας. Όταν ξαναπάω στην Αθήνα, θα αγοράσω μ΄αυτά ένα προσεγμένο, δυστυχώς ξενόγλωσσο βιβλίο (αφού τα δικά μας είναι φτηνά τους αντίγραφα) με την ιστορία της αρχαίας Επιδαύρου και θα το χαρίσω στην κόρη μου, για να μάθει σωστά την ιστορία της όταν θα μεγαλώσει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου