Πριν πολλά χρόνια, όταν στο
φιλτράρισμα του μύθου και της πραγματικότητας γεννιόταν η Ελληνική παράδοση,
δύο παράφορα αγαπημένα παιδιά, δικά μας κάπου από το Γαλατά, αν και ξαδέλφια
αποφάσισαν να παντρευτούν.
Ήταν ένα θανάσιμο αμάρτημα για
την εποχή και το ήξεραν καλά, γι αυτό προκειμένου να τους χωρίσουν, προτίμησαν
να πιούν δηλητήριο και να φύγουν αγκαλιασμένοι απ’ τη ζωή.
Επειδή όμως ήταν αυτόχειρες
και απαγορευόταν η ταφή τους στο νεκροταφείο, μετά την νεκρώσιμη ακολουθία στο
εκκλησάκι της αγίας Άννας, οι δικοί τους αποφάσισαν να θάψουν τα άτυχα κορμιά
τους πίσω από το ιερό.
Μετά από λίγα χρόνια σαν από
θαύμα, δυο δέντρα ξεφύτρωσαν από τους τάφους των δύο παιδιών. Ένα κυπαρίσσι από
της κοπέλας, σύμβολο της γυναικείας λυγερής κορμοστασιάς, κι ένα στιβαρό πεύκο απ’ τη μεριά του
παλληκαριού.
Όμως το θαύμα δεν τελείωσε
εκεί. Τα δυο δέντρα δεξιά κι αριστερά του ιερού, αγκαλιάστηκαν πάνω από τη
σκεπή της εκκλησίας, αποδεικνύοντας σε θεούς κι ανθρώπους πως η ιερότητα του
έρωτα είναι ανίκητη στο θάνατο….
Προφανώς οι θεοί το κατάλαβαν,
γιατί τίποτα δεν τάραξε την ηρεμία των αγκαλιασμένων δέντρων στο πέρασμα των
αιώνων.
Μονάχα οι άνθρωποι, μίζεροι,
ταπεινοί και τιποτένιοι, αποφασίζουν εντός των ημερών να ξηλώσουν τα δυό
ερωτευμένα δέντρα, για να κάνουν επισκευές στην εκκλησία.
Δεν περιμένω απ’ αυτούς να
νοιώσουν τι σημαίνει έρωτας, και να το ήθελαν δεν θα μπορούσαν.
Για την παράδοση όμως, που
κόπτονται και διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους τι έχουν να πουν;
Θα τους πω εγώ: ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΑ ΔΕΝΤΡΑ. Βρείτε λύσεις, καλέστε ειδικούς
να σας βοηθήσουν, αλλά ΜΗ ΔΙΑΝΝΟΗΘΕΙΤΕ να πιάσετε το πριόνι!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου