Ξέφραγο αμπέλι η παιδική χαρά !!

Από τη μια πάρκινγκ, από την άλλη καταπατημένο πεζοδρόμιο με σιδεριές για υπαίθρια τηλεόραση και ηλεκτροφόρα καλώδια δεμένα στους φανοστάτες.
Καημένα παιδάκια (και καημένε Δήμαρχε αν συμβεί κάτι)...

Σώστε τα δέντρα !

Ξαναρχόμαστε στο θέμα της κοπής των δέντρων που περιστοιχίζουν το ιερό της αγίας Άννας, ή με άλλα λόγια στην αποψίλωση της παράδοσης του τόπου μας.
Το ένα από τα δύο αγκαλιασμένα δέντρα ακουμπάει στο ιερό του μικρού ναού, προξενώντας του φθορές. Αυτό είναι το μέγα πρόβλημα.

Το μέγα Πρόβλημα.
Το ότι ο χώρος έχει μεταβληθεί σε σκουπιδότοπο
αυτοκινήτων είναι αλλουνού παπά Ευαγγέλιο. 

Αφού όμως οι ιθύνοντες σκοπεύουν να ανακαινίσουν το εκκλησάκι (κάτι για το οποίο ουδείς διαφωνεί), υπάρχουν οικολογικές λύσεις για να συνυπάρξουν ναός και δέντρα.
Να στενέψουν πχ το ιερό, για να αφήσουν ελεύθερο χώρο γύρω του.
Να χτίσουν το ιερό μισό μέτρο παρακάτω
Yπάρχουν επίσης έτοιμα σχέδια κατατεθειμένα εδώ και χρόνια από αρχιτέκτονες, όπως του κ. Σπύρου Πολλάλη καθηγητή αρχιτεκτονικής του Πανεπιστημίου του Harvard, τιμή για τον τόπο μας, που αντί να τα έχουν σαν Ευαγγέλιο, προτιμούν να τα κρύβουν στα συρτάρια.

Και από εδώ αρχίζει η παρανόηση:
Το Δασαρχείο που για να αποφασίσει να κοπεί ένα καμένο δέντρο θέλει κάποιους μήνες, έβγαλε σε χρόνο μηδέν την απόφαση της κοπής τους.
Δεν συνεχίζω για αυτό, θα επανέλθω όταν χρειαστεί.
Η αρχαιολογία επίσης συμφωνεί, γιατί κατά την ανακαίνιση δεν διατίθεται να ανεχθεί την παραμικρή επέμβαση στην αρχιτεκτονική δομή του ναού, λες και πρόκειται για κάποιο ένδοξο βυζαντινό αρχιτεκτόνημα της εποχής του Ιουστινιανού.

Ρωτώ όμως την αρχαιολογία:
Που ήταν όταν σοβάντισαν τους πέτρινους τοίχους του ναού, και αντικατέστησαν τα κεραμίδια με κόκκινο ελενίτ;

Που ήταν όταν όταν έστησαν αλουμινένιες προεκτάσεις με στρατζαριστά και ένα σωρό άλλα μεταβυζαντινά υλικά;

Που ήταν όταν έντυσαν το δάπεδο με πλακάκια;

Που ήταν όταν ο σιδεράς έφτιαξε αυτή την καλαίσθητη πόρτα από λαμαρίνα;

Να ρωτήσω και κάτι τελευταίο:
Στην εποχή της λιτότητας που ζούμε, η Εκκλησία αντί να δώσει τον οβολό της στους πεινασμένους ετοιμάζεται να σουλουπώσει την ταπεινή αγία Άννα;

Ή μήπως παίζονται άλλα παιχνίδια;

Τρία χρόνια από τον θάνατο του Σταύρου....

Προχθές είχαμε το πολιτικό μνημόσυνο του Σταύρου Κούβαρη
Η οικογένειά του, και όλοι οι φίλοι του παρόντες.
(Και κανά δυό που του έκαναν κακό, και το' παιζαν κορόϊδα, νομίζοντας πως θα μας κοροϊδέψουν)..

Εγώ δεν μίλησα, ξέρω μόνο να θυμάμαι και να γράφω
όπως αυτά που έγραψα πριν τρία χρόνια, όταν αποχαιρετούσα το φίλο μου:

Αντίο φίλε

Ήρθες κι έφυγες στο σύντομο ταξίδι της ζωή σου, με την ψευδαίσθηση πως στο τέλος νικάει το καλό, πως επικρατεί η λογική, που πίστεψες πως ο άνθρωπος για να επιβιώσει, χρειάζεται όραμα, πολιτισμό και αξιοπρέπεια.
Θυμάμαι τότε που κατέβηκες στις Δημοτικές εκλογές με μια χούφτα απλούς συνεργάτες για να διεκδικήσεις την ψήφο μας. Χωρίς μεγάλα σόγια από πίσω, χωρίς τρανταχτά ονόματα, χωρίς φουσκωμένα οικογενειακά πορτοφόλια.
«Που πάτε, ρε σεις! –τους είχε πει ένας ταβερνιάρης σε κάποιο χωριό που είχαν επισκεφτεί προεκλογικά- Οι άλλοι έκαναν λογαριασμό 5.000 Ευρώ, και μου έδωσαν άλλα δυο για φιλοδώρημα. Κι εσείς χαλάσατε με το ζόρι ένα χιλιάρικο και κάνετε ρεφενέ για να τα μαζέψετε; Ρε δε βγαίνετε με τίποτα!»
Πράγματι δεν βγήκαν, έφεραν όμως ένα ποσοστό που τράνταξε τα δεδομένα…
Και μετά, 4 χρόνια αντιπολίτευση. Δυναμική, μαχητική και πρωτόγνωρη, αφού μέχρι τότε, απλά δεν υπήρχε αντιπολίτευση.
Δεν υπήρξε συνέλευση που να μην είσαι μέσα, να δίνεις μάχες καθημερινά, υπερασπιζόμενος την ομορφιά και την ιστορία του τόπου, τους ανθρώπους και την αξιοπρέπειά τους.
Θυμάμαι τους αγώνες σου να μη γίνει η Τροιζήνα, η ένδοξη πατρίδα του Θησέα σκουπιδότοπος των πέριξ δήμων. Την κινητοποίηση, τον ενθουσιασμό στην πλατεία, (αν και οι περισσότεροι κάτοικοι προτίμησαν να μείνουν στα σπίτια τους και να ψήσουν μπριζόλες).
Σκέφτομαι τώρα, που οι εκλεγμένοι μας, στένεψαν τους δρόμους για να φαρδύνουν τις πλατείες (!), τώρα που κάθε λίγο μποτιλιάρονται με την παραμικρή κίνηση, τι θα γινόταν αν είχαμε και τα σκουπιδιάρικα των όμορων δήμων να πηγαινοέρχονται μέσα στην πόλη.
Θυμάμαι τα έργα του Καρατζά, που χάρις στην παρέμβασή σου, οι αποζημιώσεις των απαλλοτριώσεων πολλαπλασιάστηκαν. Απλά και μόνο επειδή ενδιαφέρθηκες και έσκυψες στο πρόβλημά τους, όπως θα όφειλαν να κάνουν οι αρμόδιοι.
Τους άνισους αγώνες εναντίων των πάντων για τις ανεμογεννήτριες, τις προσπάθειες να μη γίνει εργοστάσιο τσιμέντων στην Τακτικούπολη.
Τόσοι κόποι, τόσοι αγώνες, χαρές και απογοητεύσεις, μόνο και μόνο για τους ανθρώπους και τον τόπο που αγαπούσες, για τη λογική που πίστευες πως τελικά θα επικρατούσε, στη χώρα του παραλόγου.
Πόσο θα πικράθηκες καλέ μου φίλε, όταν λίγες ώρες πριν τις επόμενες εκλογές, άλλοι από τους συνεργάτες σου «απορροφήθηκαν» από το αντίπαλο στρατόπεδο, άλλοι προτίμησαν να φτιάξουν δικό τους συνδυασμό, και άλλοι σε αμφισβήτησαν σαν αρχηγό, προτείνοντας τον εαυτό τους!
Μου ζήτησες να συναντηθούμε αυτό το βράδυ που σηκώθηκες και έφυγες απογοητευμένος, να πιούμε ένα κρασί και να συζητήσουμε, και το θεώρησα μεγάλη μου τιμή που διάλεξες εμένα. Όμως, όσο κι αν επέμενα, δεν έθιξες ανθρώπους και πράγματα. Σεβάστηκες ακόμα και αυτούς που σε πρόδωσαν.

Αντίο φίλε
Θα θυμάμαι πάντα την ευγένειά σου, τους καλούς σου τρόπους, το μόνιμο χαμόγελο, την καλή κουβέντα που έβγαινε αυθόρμητα μέσα από την καρδιά σου, τα όνειρά σου για έναν ωραίο Γαλατά.
Θα σε θαυμάζω για την τιμιότητα σου, τις αρχές σου, την υποχρέωση που αισθανόσουν να βοηθήσεις ακόμα κι αν δεν στο ζητούσαν, ακόμα κι αν δεν σε υποστήριζαν.
Λυπάμαι που ζούμε ακόμα στην εποχή του ποδοσφαίρου, που ζηλεύουμε τους βολεμένους και προσπαθούμε να τους μοιάσουμε.
Άνθρωποι σαν και σένα μοιάζουν με ένα αστέρι που πέφτει από τον ουρανό, φωτίζοντας έστω και για λίγο το ατέλειωτο σκοτάδι της μιζέρια μας.
Τουλάχιστον ας προλάβουμε να κάνουμε μια ευχή…

Σώστε τα δέντρα-σύμβολα της αγίας Άννας

Πριν πολλά χρόνια, όταν στο φιλτράρισμα του μύθου και της πραγματικότητας γεννιόταν η Ελληνική παράδοση, δύο παράφορα αγαπημένα παιδιά, δικά μας κάπου από το Γαλατά, αν και ξαδέλφια αποφάσισαν να παντρευτούν.

Ήταν ένα θανάσιμο αμάρτημα για την εποχή και το ήξεραν καλά, γι αυτό προκειμένου να τους χωρίσουν, προτίμησαν να πιούν δηλητήριο και να φύγουν αγκαλιασμένοι απ’ τη ζωή.

Επειδή όμως ήταν αυτόχειρες και απαγορευόταν η ταφή τους στο νεκροταφείο, μετά την νεκρώσιμη ακολουθία στο εκκλησάκι της αγίας Άννας, οι δικοί τους αποφάσισαν να θάψουν τα άτυχα κορμιά τους πίσω από το ιερό.

Μετά από λίγα χρόνια σαν από θαύμα, δυο δέντρα ξεφύτρωσαν από τους τάφους των δύο παιδιών. Ένα κυπαρίσσι από της κοπέλας, σύμβολο της γυναικείας λυγερής κορμοστασιάς,  κι ένα στιβαρό πεύκο απ’ τη μεριά του παλληκαριού.

Όμως το θαύμα δεν τελείωσε εκεί. Τα δυο δέντρα δεξιά κι αριστερά του ιερού, αγκαλιάστηκαν πάνω από τη σκεπή της εκκλησίας, αποδεικνύοντας σε θεούς κι ανθρώπους πως η ιερότητα του έρωτα είναι ανίκητη στο θάνατο….

Προφανώς οι θεοί το κατάλαβαν, γιατί τίποτα δεν τάραξε την ηρεμία των αγκαλιασμένων δέντρων στο πέρασμα των αιώνων.

Μονάχα οι άνθρωποι, μίζεροι, ταπεινοί και τιποτένιοι, αποφασίζουν εντός των ημερών να ξηλώσουν τα δυό ερωτευμένα δέντρα, για να κάνουν επισκευές στην εκκλησία.

Δεν περιμένω απ’ αυτούς να νοιώσουν τι σημαίνει έρωτας, και να το ήθελαν δεν θα μπορούσαν.

Για την παράδοση όμως, που κόπτονται και διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους τι έχουν να πουν;

Θα τους πω εγώ: ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ  ΑΠΟ ΤΑ ΔΕΝΤΡΑ. Βρείτε λύσεις, καλέστε ειδικούς να σας βοηθήσουν, αλλά ΜΗ ΔΙΑΝΝΟΗΘΕΙΤΕ να πιάσετε το πριόνι!

Τριήμερο ταλαιπωρίας επισκεπτών

Πρωτομαγιά, έκθεση σκαφών αναψυχής, Άνοιξη!
Χρειάζονται κι άλλοι λόγοι, για να προγραμματίσει κανείς να περάσει αυτό το τριήμερο αργίας στον τόπο μας;
Που πάει να πει, επιτέλους δουλειά, έστω και για τρεις μέρες, που μεταφράζεται σε μπόλικο χρήμα για όλους!

Όμως τα μεταξωτά βρακιά, θέλουν και μεταξωτούς κώλους.
Κι επειδή τα αφεντικά μας έχουν μόνο μόνο κώλους,
Γίναμε όλοι κώλος....

ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΣΗΜΕΡΑ ΔΟΣΙΛΟΓΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ:

Πριν λίγες μέρες ψήφισαν στο Ευρωκοινοβούλιο να δοθούν (ΝΑΙ) ή να μη δοθούν (ΟΧΙ) οι Γερμανικές αποζημιώσεις. 

Και ιδού τι ψήφισαν οι αντιπρόσωποί μας:

ΣΥΡΙΖΑ (ΝΑΙ)
Μανώλης Γλέζος, Σοφία Σακοράφα, Δημήτρης Παπαδημούλης, Κωνσταντίνα Κούνεβα, Γιώργος Κατρούγκαλος, Κωνσταντίνος Χρυσόγονος

ΝΔ (ΟΧΙ)
Μανώλης Κεφαλογιάννης, Μαρία Σπυράκη, Ελίζα Βόζεμπεργκ, Γιώργος Κύρτσος,
Θοδωρής Ζαγοράκης

ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ (ΝΑΙ)
Ελευθέριος Συναδινός, Λάμπρος Φουντούλης, Γιώργος Επιτήδειος

ΕΛΙΑ (ΟΧΙ)
Εύα Καϊλή, Νίκος Ανδρουλάκης

ΠΟΤΑΜΙ (ΟΧΙ)
Γιώργος Γραμματικάκης, Μιλτιάδης Κύρκος

ΚΚΕ (ΝΑΙ)
Κωνσταντίνος Παπαδάκης, Σωτήρης Ζαριανόπουλος

ΑΝΕΛ (ΝΑΙ)
Νότης Μαριάς

ΠΛΗΡΩΣΤΕ ΚΟΡΟΪΔΑ ΕΝΦΙΑ...

Μέθανα

Τα Μέθανα σε παλιές φωτογραφίες και καρτ ποστάλ, μεταξύ 1930 και 1935...

Δημοτικές Εκλογές #2

Γαλατιώτες σε πανηγύρι, δεκαετία 50

Σε δυο μέρες ψηφίζουμε τον νέο μας δήμαρχο, το μέλλον του ενωμένου Δήμου μας Τροιζηνίας και Μεθάνων.

Άφησα επίτηδες να φτάσει αυτή η στιγμή για να γράψω, μη τυχόν και σας περάσει από τον νου πως πάω να σας επηρεάσω υποστηρίζοντας κάποιον υποψήφιο.

Απλά θα καταθέσω τις απόψεις μου, τι πιστεύω και φυσικά τι ελπίζω από τον καινούργιο μας τοπικό άρχοντα:

Μισώ το τσιμέντο! Έφυγα απ’ την Αθήνα εδώ και είκοσι χρόνια εγκαταλείποντας παράλληλα μια επιτυχημένη δουλειά, για να γλιτώσω απ’ το τσιμέντο της.

Ήρθα εδώ, να ζήσω στη φύση, στη θάλασσα που λάτρεψα, αλλά σύντομα απογοητεύτηκα.

Δε λέω, καλά τα έργα, αλλά υπάρχουν και όρια. Βλέποντας μέρα με τη μέρα δέντρα να ξηλώνονται και δρόμοι να συρρικνώνονται (γιατί τα πλακάκια πουλάνε περισσότερο) σιχάθηκα τις μπετονιέρες, και άρχισα να τα παίρνω..

Λατρεύω να βλέπω τους ανθρώπους να γλεντούν. Να πίνουν το ουζάκι τους, να χορεύουν, να γελάνε να ζουν,  να ερωτεύονται. Ειδικά στις δύσκολες μέρες που περνάμε.

Μα όταν τους βλέπω εξόριστους στη μοναξιά τους, τρελαίνομαι…

Λατρεύω τον Πολιτισμό. Θλίβομαι να βλέπω νέους ανθρώπους να σπαταλάνε η ζωή τους χαζεύοντας ποδόσφαιρο, αγνοώντας την ιστορία τους, χωρίς να αισθάνονται υπερήφανοι που η μοίρα τους έκανε την τιμή να γεννηθούν σ’ αυτό τον τόπο.

Γι αυτό, θα παρακολουθήσω με την ίδια προσοχή τις ομιλίες και των τριών υποψηφίων, και θα ψηφίσω αυτόν που θα πει περισσότερες φορές την λέξη ΑΝΘΡΩΠΟΣ…