Greek Kamaki

Το καμάκι εμφανίζεται σα μόδα στις αρχές του 1970 και μέσα στη δεκαετία 70-80 εξελίσσεται ραγδαία, κάνοντας την Ελλάδα τον υπ΄αριθμόν ένα τόπο προορισμού των ανά την Ευρώπη σεξουαλικά «ανήσυχων» τουριστριών.
Μέχρι τότε η Ελλάδα ήταν διάσημη για τον Ήλιο και τις παραλίες της, τους αρχαίους της  ήρωες, τους ήρεμους και φιλόξενους κατοίκους, το μουσακά, τη ρετσίνα και το χταπόδι στα κάρβουνα.
Και να που ξαφνικά, πίσω από τα αρχαία μνημεία και το θολό της παρελθόν, εμφανίζονται επιτέλους οι σύγχρονοι απόγονοι, εξίσου εντυπωσιακοί και αγέρωχοι, εξίσου δυναμικοί και κτητικοί πολεμιστές με τους προπάππους τους, τουλάχιστον στα πεδία των ερωτικών μαχών!

Τα καμάκια, όπως ονομάστηκαν όλοι αυτοί οι αφανείς ήρωες λόγω του τρόπου προσέγγισης,  προσθέτουν στην εικόνα της τουριστικής Ελλάδος μία καινούργια λέξη κλειδί, που λειτουργεί σα μαγνήτης στα διεθνή τουριστικά πρακτορεία: Ερωτισμός!
Σκεφτείτε την ευτυχία μιας δίμετρης Σκανδιναβής, όταν μετά από έναν ατέλειωτο παγωμένο χειμώνα δίπλα σε ένα κρυόκωλο  πληκτικό ερωτικό σύντροφο, βρεθεί έστω για λίγες μέρες σε μια καυτή Ελληνική παραλία, περιτριγυρισμένη από σχεδόν αχόρταγους σεξουαλικά, μελαχρινούς,  τριχωτούς Κούρους!

Σκεφτείτε την κουρασμένη, συντηρητική Αμερικάνα σύζυγο, να βιώνει τις πιο κρυφές της φαντασιώσεις, πολιορκούμενη από πρόθυμους για τα πάντα νεαρούς εραστές, την ώρα που ο μεσόκοπος άντρας της ροχαλίζει ανάσκελα, γεμάτος ρετσίνα στο δωμάτιο του ξενοδοχείου!

Έτσι η καλοκαιρινή Ελλάδα γίνεται φετίχ, αδιαπραγμάτευτος τόπος διακοπών για χιλιάδες γυναίκες από την Ευρώπη και την Αμερική που επιθυμούν να συνδυάσουν τις φυσικές με τις σεξουαλικές ομορφιές που απλόχερα προσέφερε η πατρίδα μας, να βιώσουν την πολυδιαφημισμένη εμπειρία του καμακώματος.
Και φυσικά τουρισμός, σημαίνει χρήμα, σημαίνει ευημερία. Νέες ξενοδοχειακές μονάδες κτίστηκαν, τουριστικές επιχειρήσεις, ταβέρνες, εστιατόρια, νυκτερινά κέντρα κατέκλεισαν τα παράλια και τα νησιά, χιλιάδες νέες θέσεις εργασίας παρουσιάστηκαν, χιλιάδες συμπατριώτες μας πέρασαν καλά, πολλοί απ΄αυτούς έγιναν πλούσιοι.
Από τότε μέχρι σήμερα, κανένα Υπουργείο Πολιτισμού, ή Τουρισμού, καμία πανάκριβη διεθνής διαφημιστική καμπάνια, δεν κατάφερε να ξαναφέρει στην Ελλάδα τέτοιο πλήθος τουριστών, κανένα σπουδαίο γεγονός, οποιοδήποτε έργο αξιοποίησης και τουριστικής ανάπτυξης  δεν κατόρθωσε να πλησιάσει τους αριθμούς αυτών των εποχών, που στατιστικά πλέον, κατατάσσονται στα ελάχιστα θετικά ρεκόρ της πατρίδας μας.

Φυσικά όπως κάθε τι πρωτοποριακό και έξω από το σύστημα, έτσι και το καμάκι κατηγορήθηκε και υποτιμήθηκε από εμάς τους ίδιους. Τα καμάκια θεωρήθηκαν σαν γραφικά, άξεστα, αμόρφωτα και ιδίως σεξουαλικώς καταπιεσμένα άτομα. Σαν πρώτοι και δικαιολογημένοι κατά την άποψή μου κατήγοροι, ήταν οι Ελληνίδες που ένοιωσαν να απαξιώνονται σεξουαλικά από τους άρρενες συμπατριώτες τους, εμπειρία τραυματική για τις νεαρές κυρίως ηλικίες.
Δεύτεροι στη σειρά και πάλι οι συμπατριώτες μας, όσοι για κάποιον λόγο δεν κατάφεραν να ασχοληθούν με το καμάκι. Η ηλικία, η έλλειψη θάρρους και θράσους, οι κοινωνικές και οικογενειακές προκαταλήψεις, είναι βασικές αιτίες που τους εμπόδισαν να επιδοθούν στο καμάκι και σαν αντίδραση επέλεξαν τον ρόλο του κατήγορου.
Τρίτοι και τελευταίοι οι ανά την υφήλιο απατηθέντες,  που έδωσαν σκληρό αλλά μάταιο αγώνα στις πατρίδες τους για να υποβαθμίσουν τα καμάκια από ρομαντικους λατίνους εραστές, σε άγριους και επικίνδυνους επιβήτορες.

Η περιοχή μας, ιδιαίτερα ο Πόρος έδωσε ένα βροντερό παρόν στα ιστορικά αυτά χρόνια του καμακιού. Οι παραλίες, οι καφετέριες της πλατείας και οι ντισκοτέκ του έγιναν πεδία ηρωϊκών μαχών, και η φήμη του γρήγορα εξαπλώθηκε στην Ευρώπη.