Έχω την εντύπωση πως η επικείμενη καταστροφή της Γης δεν θα προέλθει από το φαινόμενο του θερμοκηπίου, τη διόγκωση του Ήλιου, την πτώση κάποιου μετεωρίτη κλπ κλπ, αλλά από την έκρηξη της συσσωρευμένης μαλακίας του ανθρώπινου είδους.
Πολλαπλασιάστε χιλιετίες ύπαρξης της ανθρωπότητας με δισεκατομμύρια μαλάκες ατομικά, για να αντιληφθείτε το μέγεθος της έκρηξης, ένα πραγματικό Γήινο big bang που δεν θα μείνει τίποτα, εκτός από τις κατσαρίδες και τον Keith Richards των Rolling Stones.
Όπως και να κοιτάξεις την ιστορία, από οποιαδήποτε πλευρά και με κάθε διάθεση, δεν θα δεις τίποτα άλλο από επαναλαμβανόμενες μαλακίες που φυσικά συσσωρεύονται και διογκώνονται στο πέρασμα του χρόνου. Πόσο θα τις αντέξει η πλάτη της Γης; Αρχίζω και ανησυχώ.
Υποτίθεται πως σαν σκεπτόμενοι άνθρωποι, έχουμε και κάποιες υποχρεώσεις απέναντι σ' αυτόν τον πλανήτη που μας φιλοξενεί. Εντάξει, κουβαλάμε τα δικά μας βάσανα, αλλά δεν είμαστε μόνοι, αντιπροσωπεύουμε ένα ζωικό είδος, το άνθρωπο αν δεν κάνω λάθος, και αυτό απαιτεί και τις ανάλογες ευθύνες.
Εμείς οι φίλοι του Internet για παράδειγμα, έχουμε την δυνατότητα μέσα από το σερφάρισμα να βλέπουμε-ανακαλύπτουμε πράγματα που πολλοί τα αγνοούν γιατί είναι απαγορευμένα από τους εκάστοτε αρχιμαλάκες που κυβερνούν τη Γη.
Ο πόλεμος στο Ιρακ είναι μια κλασσική περίπτωση παραπληροφόρησης. Τι ξέρουμε για αυτή; Οι Αμερικάνοι επιτέθηκαν άδικα στο Ιρακ αφού ο μακαρίτης Σαντάμ δεν είχε πυρηνικά, ούτε ανάμειξη στους δίδυμους πύργους. Τα πάντα έγιναν για το πετρέλαιο. Σκοτώθηκαν χιλιάδες άμαχοι. Σήμερα επικρατεί το χάος. Η Αμερική οδηγείται σε ένα νέο Βιετνάμ κλπ. Είδαμε και κάνα δύο σκοτωμένους και καθαρίσαμε.
Όταν όμως βάζουμε τις μηχανές αναζήτησης να δουλεύουν, όταν κοιτάμε τις images from the war of Irag, τότε έκπληκτοι ανακαλύπτουμε πως δεν ξέρουμε τίποτα από αυτόν τον καταραμένο πόλεμο. Πρέπει να δούμε τα ακρωτηριασμένα παιδιά για να καταλάβουμε. Το φρικιαστικό νεκρό νεογέννητο με την τρύπα στην πλάτη, αφού η ετοιμόγεννη μάνα του έφαγε τη σφαίρα στην κοιλιά. Πρέπει να δούμε τα αίματα που σπρώχνουν με τα σφουγγαρόπανα από τα βομβαρδισμένα χειρουργεία, τα γαζωμένα νοσοκομειακά, τη φρίκη και τον τρόμο στα μάτια των παιδιών μπροστά στη βία και τον εξευτελισμό των γονιών τους από τους Αμερικάνους φαντάρους. Τις άπειρες στάσεις των νεκρών κορμιών που θυμίζουν ιερογλυφικά της κόλασης. Πρέπει να δούμε το αίμα που αφήνουν στους διαδρόμους τα κορμιά των φυλακισμένων στα κολαστήρια του Abu Ghraib καθώς τα σέρνουν απ' τα μαλλιά οι διεστραμμένοι από κάθε άποψη δεσμοφύλακες στα κελιά τους. Τις αιμάτινες σφραγίδες απ' τα κεφάλια τους στους τοίχους και τις σιδερένιες πόρτες στη διάρκεια της ανάκρισης.
Πρέπει να δούμε τα κέντρα κοινωνικής επανένταξης των ακρωτηριασμένων Αμερικάνων που παλεύουν να περπατήσουν σα γιγάντιες ακρίδες πάνω στα μεταλλικά τους πόδια. Τα C 140 που ξεφορτώνουν ατέλειωτες σειρές σημαιοστολισμένα φέρετρα. Τον mariner με την τρομπέτα ανάμεσα από εκατοντάδες ευθυγραμμισμένες ταφόπλακες. Τα καρφωμένα όπλα στο χώμα με το κράνος και τις αρβύλες. Τις λαοθάλασσες των αντιπολεμικών διαδηλώσεων σε κάθε άκρη της Αμερικής.
Και τι κάνουμε όταν επιτέλους καταλάβουμε κάτι; Εγκλωβισμένοι στη μιζέρια μας, έντρομοι μπροστά στο βάρος που καλούμαστε να σηκώσουμε, κάνουμε τα στραβά μάτια. Ξέρουμε τι συμβαίνει γύρω μας, εμείς δεν είμαστε κοροΐδα, υπάρχει το κακό, η αδικία, απλά δεν γουστάρουμε τους ψευτοηρωϊσμούς και τα μπλεξίματα. Αρκεί που είμαστε ενήμεροι και δεν τσιμπάμε.
Εγώ για παράδειγμα, θα μπορούσα να γέμιζα το blog μου με τις φωτογραφίες που σας περιγράφω. Και τι θα προσέφερα; Ποιος θα άντεχε να δει πάνω από δέκα; Κι εγώ, με μισό μάτι τις βλέπω που και που και με πιάνει αναγούλα...
Πολλαπλασιάστε χιλιετίες ύπαρξης της ανθρωπότητας με δισεκατομμύρια μαλάκες ατομικά, για να αντιληφθείτε το μέγεθος της έκρηξης, ένα πραγματικό Γήινο big bang που δεν θα μείνει τίποτα, εκτός από τις κατσαρίδες και τον Keith Richards των Rolling Stones.
Όπως και να κοιτάξεις την ιστορία, από οποιαδήποτε πλευρά και με κάθε διάθεση, δεν θα δεις τίποτα άλλο από επαναλαμβανόμενες μαλακίες που φυσικά συσσωρεύονται και διογκώνονται στο πέρασμα του χρόνου. Πόσο θα τις αντέξει η πλάτη της Γης; Αρχίζω και ανησυχώ.
Υποτίθεται πως σαν σκεπτόμενοι άνθρωποι, έχουμε και κάποιες υποχρεώσεις απέναντι σ' αυτόν τον πλανήτη που μας φιλοξενεί. Εντάξει, κουβαλάμε τα δικά μας βάσανα, αλλά δεν είμαστε μόνοι, αντιπροσωπεύουμε ένα ζωικό είδος, το άνθρωπο αν δεν κάνω λάθος, και αυτό απαιτεί και τις ανάλογες ευθύνες.
Εμείς οι φίλοι του Internet για παράδειγμα, έχουμε την δυνατότητα μέσα από το σερφάρισμα να βλέπουμε-ανακαλύπτουμε πράγματα που πολλοί τα αγνοούν γιατί είναι απαγορευμένα από τους εκάστοτε αρχιμαλάκες που κυβερνούν τη Γη.
Ο πόλεμος στο Ιρακ είναι μια κλασσική περίπτωση παραπληροφόρησης. Τι ξέρουμε για αυτή; Οι Αμερικάνοι επιτέθηκαν άδικα στο Ιρακ αφού ο μακαρίτης Σαντάμ δεν είχε πυρηνικά, ούτε ανάμειξη στους δίδυμους πύργους. Τα πάντα έγιναν για το πετρέλαιο. Σκοτώθηκαν χιλιάδες άμαχοι. Σήμερα επικρατεί το χάος. Η Αμερική οδηγείται σε ένα νέο Βιετνάμ κλπ. Είδαμε και κάνα δύο σκοτωμένους και καθαρίσαμε.
Όταν όμως βάζουμε τις μηχανές αναζήτησης να δουλεύουν, όταν κοιτάμε τις images from the war of Irag, τότε έκπληκτοι ανακαλύπτουμε πως δεν ξέρουμε τίποτα από αυτόν τον καταραμένο πόλεμο. Πρέπει να δούμε τα ακρωτηριασμένα παιδιά για να καταλάβουμε. Το φρικιαστικό νεκρό νεογέννητο με την τρύπα στην πλάτη, αφού η ετοιμόγεννη μάνα του έφαγε τη σφαίρα στην κοιλιά. Πρέπει να δούμε τα αίματα που σπρώχνουν με τα σφουγγαρόπανα από τα βομβαρδισμένα χειρουργεία, τα γαζωμένα νοσοκομειακά, τη φρίκη και τον τρόμο στα μάτια των παιδιών μπροστά στη βία και τον εξευτελισμό των γονιών τους από τους Αμερικάνους φαντάρους. Τις άπειρες στάσεις των νεκρών κορμιών που θυμίζουν ιερογλυφικά της κόλασης. Πρέπει να δούμε το αίμα που αφήνουν στους διαδρόμους τα κορμιά των φυλακισμένων στα κολαστήρια του Abu Ghraib καθώς τα σέρνουν απ' τα μαλλιά οι διεστραμμένοι από κάθε άποψη δεσμοφύλακες στα κελιά τους. Τις αιμάτινες σφραγίδες απ' τα κεφάλια τους στους τοίχους και τις σιδερένιες πόρτες στη διάρκεια της ανάκρισης.
Πρέπει να δούμε τα κέντρα κοινωνικής επανένταξης των ακρωτηριασμένων Αμερικάνων που παλεύουν να περπατήσουν σα γιγάντιες ακρίδες πάνω στα μεταλλικά τους πόδια. Τα C 140 που ξεφορτώνουν ατέλειωτες σειρές σημαιοστολισμένα φέρετρα. Τον mariner με την τρομπέτα ανάμεσα από εκατοντάδες ευθυγραμμισμένες ταφόπλακες. Τα καρφωμένα όπλα στο χώμα με το κράνος και τις αρβύλες. Τις λαοθάλασσες των αντιπολεμικών διαδηλώσεων σε κάθε άκρη της Αμερικής.
Και τι κάνουμε όταν επιτέλους καταλάβουμε κάτι; Εγκλωβισμένοι στη μιζέρια μας, έντρομοι μπροστά στο βάρος που καλούμαστε να σηκώσουμε, κάνουμε τα στραβά μάτια. Ξέρουμε τι συμβαίνει γύρω μας, εμείς δεν είμαστε κοροΐδα, υπάρχει το κακό, η αδικία, απλά δεν γουστάρουμε τους ψευτοηρωϊσμούς και τα μπλεξίματα. Αρκεί που είμαστε ενήμεροι και δεν τσιμπάμε.
Εγώ για παράδειγμα, θα μπορούσα να γέμιζα το blog μου με τις φωτογραφίες που σας περιγράφω. Και τι θα προσέφερα; Ποιος θα άντεχε να δει πάνω από δέκα; Κι εγώ, με μισό μάτι τις βλέπω που και που και με πιάνει αναγούλα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου