'Ολα για το χρήμα!

Εντάξει ρε γαμώτο, το χρήμα είναι ο βασιλιάς των πάντων, η κινητήρια δύναμη, όλοι το ξέρουμε αυτό, γιαυτό δουλεύουμε όλη μέρα, για το κυνήγι του παλεύουμε ολόκληρη τη ζωή μας, και καταριόμαστε αυτόν τον πούστη που ανακάλυψε το πορτοφόλι.

Υπάρχουν όρια; και μέχρι που φτάνουν; 'Ενας φίλος μου, αγανακτισμένος από όλα αυτά, έγραφε τις προάλλες στο μπλογκ του: "Τι διάολο να πω στην κόρη μου; Τι να συμβουλέψω τη βαφτισιμιά μου; Τι να ευχηθώ στη γυναίκα μου φεύγοντας το πρωί για τη δουλειά; Να μη πηδηχτούν για 5.200.000 ευρώ; Να τους κόψω την τύχη ο λιγούρης;"

Τι να του πεις τώρα. 'Ενα μήνα παρακολουθεί στις ειδήσεις το χορό των εκατομμυρίων, τα λαδώματα, τους εκβιασμούς, τις μαύρες σακούλες, τα ξεκατινιάσματα των δημοσιογράφων. 'Ολοι πουλιόνται, άλλοι ακριβά, άλλοι κοψοχρονιά, ανάλογα το πόσο αξίζει το τομάρι τους, η φωνή τους, ή η σιωπή τους... Τι να του πεις του ανθρώπου;

Απ' την άλλη όμως, υπάρχουν και οι αξίες. Να θυμηθούμε μερικές ξεχασμένες λέξεις; Πολιτισμός, Αξιοπρέπεια, Ανθρωπιά, Φιλότιμο. Δεν έχουν σχέση με πανεπιστήμια, με οικονομική κατάσταση, με πολιτική επιλογή, με χρώμα, δεν έχουν πατρίδα. Μπροστά τους το χρήμα δείχνει αδύναμο, ανίσχυρο, άχρηστο.

Ξέρετε πόσοι άνθρωποι γεννήθηκαν και πέθαναν υπερασπίζοντας αυτές τις ηθικές αξίες; Πόσοι βασανίστηκαν, πείνασαν, πόνεσαν, στερήθηκαν, έκλαψαν για αυτές τις απλές λέξεις; Κι όμως. Σ' αυτούς οφείλουμε την ύπαρξή μας...

Πως τους καταλαβαίνουμε αυτούς τους ανθρώπους; Συνήθως μετά το θάνατό τους. Πίνουμε το ουζάκι με την παρέα, και ένας φίλος λέει "τα μάθατε; πέθανε ο τάδε!" Και ξαφνικά τα ποτήρια τρέμουν στα χέρια, σταματάν τα καλαμπούρια, και η υπόλοιπη βραδιά κυλάει με ιστορίες απ' τη ζωή του. Αυτό είναι το αυθεντικό μνημόσυνο.

ΥΓ: Και μη μάθω πως κάποιος εδώ στον τόπο μας έκανε αρπαχτή, γιατί αμέσως θα τρέξω να τον καταγγείλω στο Θέμο!